عهد و پيمانى از او نگرفته و هيچ كس قرابت و خويشاوندى با او ندارد و هرگز مواهب خويش را در انحصار گروهى قرار نداده است.
و در آخرين آيه براى تاكيد بيشتر مىافزايد:" خداوند هر كس را بخواهد (و شايسته بداند) ويژه رحمت خود مىكند و خداوند داراى فضل عظيم است" و هيچ كس نمىتواند مواهب او را محدود سازد (يَخْتَصُّ بِرَحْمَتِهِ مَنْ يَشاءُ وَ اللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ). «1»
ضمنا از اين جمله استفاده مىشود كه اگر فضل و موهبت الهى شامل بعضى مىشود نه بعضى ديگر، به خاطر محدود بودن آن نيست بلكه به خاطر تفاوت شايستگىها است.
آيات فوق كه در حقيقت از آيات اعجاز آميز قرآن بود و پرده از روى اسرار يهود و دشمنان اسلام بر مىداشت، نقشه ماهرانه آنها را براى متزلزل ساختن مسلمانان صدر اول فاش كرد آنها در پرتو آن بيدار شدند و از وسوسههاى اغواگر دشمن بر حذر گرديدند ولى اگر دقت كنيم مىبينيم كه در عصر و زمان ما نيز همان طرحها به اشكال ديگرى اجرا مىشود وسائل تبليغاتى دشمن كه از مجهزترين و نيرومندترين وسائل تبليغاتى جهان است در اين قسمت به كار گرفته شده و كوشش مىكنند كه پايههاى عقائد اسلامى را در افكار مسلمين، مخصوصا نسل جوان
1)" فضل" به معنى هر چيزى است كه بيش از مقدار لازم از مواهب و نعمتها بوده باشد و اين يك مفهوم مثبت و ارزنده دارد ولى گاه معنى مذموم و نكوهيدهاى دارد و به معنى خارج شدن از حد اعتدال و رفتن به سوى افراط است و غالبا به صورت فضول (جمع فضل) به كار مىرود ماند" فضول الكلام" يعنى حرفهاى زيادى.