معصوم از گناه.
2- آيه فوق هر گونه اجتهاد در مقام نص پيامبر (ص) و اظهار عقيده را در مواردى كه حكم صريح از طرف خدا و پيامبر (ص) در باره آن رسيده باشد نفى ميكند، بنا بر اين اگر در تواريخ اسلامى مىبينيم كه گاهى بعضى از افراد در برابر حكم خدا و پيامبر (ص) اجتهاد و يا اظهار نظر مىكردند و مثلا مىگفتند پيامبر چنين گفته و ما چنين مىگوئيم، بايد قبول كنيم كه عمل آنها بر خلاف صريح آيه فوق است.
وَ لَوْ أَنَّا كَتَبْنا عَلَيْهِمْ أَنِ اقْتُلُوا أَنْفُسَكُمْ أَوِ اخْرُجُوا مِنْ دِيارِكُمْ ما فَعَلُوهُ إِلاَّ قَلِيلٌ مِنْهُمْ وَ لَوْ أَنَّهُمْ فَعَلُوا ما يُوعَظُونَ بِهِ لَكانَ خَيْراً لَهُمْ وَ أَشَدَّ تَثْبِيتاً (66) وَ إِذاً لَآتَيْناهُمْ مِنْ لَدُنَّا أَجْراً عَظِيماً (67) وَ لَهَدَيْناهُمْ صِراطاً مُسْتَقِيماً (68)
66- (ما تكليف مشكلى بر دوش آنها ننهاديم) اگر (همانند بعضى از امم پيشين) به آنها دستور ميداديم يكديگر را به قتل برسانند و يا از وطن و خانه خود بيرون روند تنها عده كمى از آنها عمل مىكردند، و اگر اندرزهايى را كه به آنان داده ميشد انجام ميدادند به سود آنها بود و موجب تقويت ايمان آنها مىگرديد.
67- و در اين صورت پاداش بزرگى از ناحيه خود به آنها ميداديم.
68- و آنها را به راه راست هدايت ميكرديم.
در اينجا براى تكميل بحث گذشته در باره كسانى كه از داورىهاى عادلانه پيامبر (ص) گاهى احساس ناراحتى مىكردند اشاره به پارهاى از تكاليف طاقت-