آيه فوق، از آياتى است كه اشاره بمسئله مصونيت پيامبر (ص) از خطا و اشتباه و گناه مىكند و مىگويد: اگر امدادهاى الهى شامل حال تو نبود تو را گمراه مىساختند ولى با وجود اين امدادها قادر به اين كار نخواهند بود و هيچگونه زيانى در اين راه به تو نمىرسانند.
به اين ترتيب خداوند براى اينكه پيامبر (ص) بتواند در هر چيز سرمشقى براى امت باشد و الگويى براى نيكيها و خيرات گردد، و از عواقب دردناك لغزشهايى كه ممكن است دامن يك رهبر بزرگ را بگيرد، بركنار باشد و امت از سرگردانى در مسئله اطاعت پيامبر (ص) در امان باشند و گرفتار تضاد در ميان اطاعت و عدم اطاعت نشوند پيامبر خود را در برابر خطا و گناه بيمه مىكند تا اعتماد كامل مردم را كه از نخستين شرطهاى رهبرى الهى است بخود جلب نمايد.
و در ذيل آيه يكى از دلائل اساسى مسئله عصمت بطور اجمال آمده است و آن اينكه: خداوند علوم و دانشهايى به پيامبر (ص) آموخته كه در پرتو آن در برابر گناه و خطا بيمه ميشود، زيرا علم و دانش (در مرحله نهايى) موجب عصمت است مثلا پزشكى كه آب آلودهاى را كه به انواع ميكربهاى: وبا، مالاريا، و دهها بيمارى خطرناك ديگر آلوده است و آن را در آزمايشگاه در زير ميكروسكوپ مطالعه كرده و اثر كشنده آن را به روشنى دريافته است، ممكن نيست از آن آب بنوشد، يعنى اين علم به او مصونيت در برابر ارتكاب اين عمل مىدهد، در حالى كه جهل به آن ممكن است موجب ارتكاب گردد.
همچنين سرچشمه بسيارى از اشتباهات جهل به مقدمات يا لوازم و عواقب يك كار است، بنا بر اين كسى كه از طريق وحى الهى و تعليم پروردگارا آگاهى