پيش دارد راه بازگشت و توبه كه اثر آن در شستشوى گناه در چند آيه پيش بيان گرديد، راه ديگر، راه لجاجت و عناد است كه به نتيجه شوم آن در اين آيه اشاره شده و مىفرمايد:
" كسى كه بعد از آشكار شدن حق از در مخالفت و عناد در برابر پيامبر (ص) در آيد و راهى جز راه مؤمنان انتخاب نمايد، ما او را به همان راه كه مىرود مىكشانيم و در قيامت به دوزخ مىفرستيم و چه جايگاه بدى در انتظار او است".
(وَ مَنْ يُشاقِقِ الرَّسُولَ مِنْ بَعْدِ ما تَبَيَّنَ لَهُ الْهُدى وَ يَتَّبِعْ غَيْرَ سَبِيلِ الْمُؤْمِنِينَ نُوَلِّهِ ما تَوَلَّى وَ نُصْلِهِ جَهَنَّمَ وَ ساءَتْ مَصِيراً).
بايد توجه داشت كه" يشاقق" از ماده" شقاق" بمعنى مخالفت آگاهانه توام با عداوت و دشمنى است، و جمله مِنْ بَعْدِ ما تَبَيَّنَ لَهُ الْهُدى:
" پس از روشن شدن هدايت و راه راست" نيز اين معنى را تاكيد مىكند و در واقع چنين افرادى سرنوشتى بهتر از اين نمىتوانند داشته باشند، سرنوشتى كه هم عاقبت شوم در اين جهان و هم عاقبت دردناك در آن جهان دارد.
اما در اين جهان همانطور كه قرآن مىگويد: روز به روز در مسير غلط خود راسختر مىشوند و زاويه انحراف آنها از جاده حق، با پيشروى در بيراهه بيشتر مىشود و اين سرنوشتى است كه خود آنها براى خويشتن انتخاب كردهاند، و بنائى است كه پايهگذارى آن به دست خودشان شده است و بنا بر اين هيچگونه ستمى در باره آنها به عمل نيامده، و اين كه مىفرمايد: نُوَلِّهِ ما تَوَلَّى:" ما او را به همان راه كه مىرود مىكشانيم" اشاره بهمين سلب توفيق معنوى، و عدم تشخيص حق و پيشروى در بيراهه است (شرح اين موضوع را در تفسير هدايت و ضلالت در جلد اول صفحه 50 بيان كردهايم).
و آنجا كه مىگويد" نُصْلِهِ جَهَنَّمَ" اشاره به سرنوشت آنها در رستاخيز است.