آنها با استفاده از مصونيتى كه در پناه اظهار ايمان پيدا ميكنند، ناجوانمردانه، و آزادانه به افراد بىدفاع حملهور شده، از پشت به آنها خنجر ميزنند، مسلما حال چنين دشمنان ناجوانمرد و خطرناك كه در قيافه دوست آشكار ميشوند از حال دشمنانى كه با صراحت اعلان عداوت كرده و وضع خود را مشخص ساختهاند بمراتب بدتر است، در حقيقت" نفاق" راه و رسم افراد بىشخصيت و پست، و مرموز و ترسو، و بتمام معنى آلوده است.
اما براى اينكه روشن شود حتى اين افراد فوق العاده آلوده راه بازگشت بسوى خدا و اصلاح موقعيت خويشتن دارند، اضافه مىكند:" مگر آنها توبه كرده و اعمال خود را اصلاح نمايند (و گذشته را جبران كنند) و به دامن لطف پروردگار چنگ بزنند و دين و ايمان خود را براى خدا خالص گردانند".
(إِلَّا الَّذِينَ تابُوا وَ أَصْلَحُوا وَ اعْتَصَمُوا بِاللَّهِ وَ أَخْلَصُوا دِينَهُمْ لِلَّهِ).
چنين كسانى سرانجام اهل نجات خواهند شد و با مومنان قرين مىگردند (فَأُولئِكَ مَعَ الْمُؤْمِنِينَ).
و خداوند پاداش عظيمى به همه افراد با ايمان خواهد داد.
(وَ سَوْفَ يُؤْتِ اللَّهُ الْمُؤْمِنِينَ أَجْراً عَظِيماً).
قابل توجه اينكه در ذيل آيه ميفرمايد: اينها همراه مومنان خواهند بود، اشاره به اينكه مقام" مومنان ثابت قدم" از آنها برتر و بالاتر است، آنها اصلند و اينها فرع، و از پرتو وجود مومنان راستين نور و صفايى مىيابند.
موضوع ديگرى كه بايد به آن توجه داشت اين است كه سرنوشت منافقان را بطور مشخص بيان كرده و پائينترين مرحله دوزخ شمرده است در حالى كه در باره مومنان به" اجر عظيم" كه هيچگونه حد و مرزى در آن نيست و وابسته به عظمت لطف پروردگار است اكتفاء شده.