زشت و آلوده آفريده كه هر قدر انسان به آنها بيشتر آلوده شود، بيشتر خو مىگيرد و نه تنها قبح و زشتى آنها تدريجا از ميان مىرود بلكه كم كم به صورت عملى شايسته در نظرشان مجسم مىگردد! و اما چرا در آيه فوق اينگونه افراد به عنوان" مسرف" (اسرافكار) معرفى شدهاند به خاطر اين است كه چه اسرافى از اين بالاتر كه انسان مهمترين سرمايه وجود خود يعنى عمر و سلامت و جوانى و نيروها را بيهوده در راه فساد و گناه و عصيان و يا در مسير بدست آوردن متاع بى ارزش و ناپايدار اين دنيا به هدر دهد، و در برابر اين سرمايه چيزى عائد او نشود.
آيا اين كار اسراف نيست و چنين كسان مسرف محسوب نمىشوند.
در اينجا به يك نكته بايد توجه كرد انسان در قرآن كريم در باره" انسان" تعبيرات مختلفى در قرآن مجيد آمده است.
در آيات زيادى از او به" بشر" تعبير شده.
و در آيات فراوانى به انسان، و در آياتى نيز به عنوان" بنى آدم" و عجيب اينكه در بسيارى از آياتى كه از او به انسان تعبير شده صفات نكوهيده و مذمومى براى او ذكر گرديده است.
مثلا در آيات مورد بحث انسان به عنوان يك موجود فراموشكار و حقنشناس معرفى شده.
در جاى ديگر به عنوان يك موجود ضعيف (خُلِقَ الْإِنْسانُ ضَعِيفاً- نساء- 28) و در جاى ديگر به عنوان يك موجود ستمگر و كفران كننده (إِنَّ الْإِنْسانَ لَظَلُومٌ كَفَّارٌ- ابراهيم- 34).
و در جايى ديگر انسان را بخيل (كانَ الْإِنْسانُ قَتُوراً- اسراء- 100).