و در مورد ديگر موجودى عجول (وَ كانَ الْإِنْسانُ عَجُولًا- اسراء- 11).
و در جاى ديگر كفور و كفران كننده (وَ كانَ الْإِنْسانُ كَفُوراً- اسراء- 67).
و در مورد ديگر موجودى پرخاشگر (كانَ الْإِنْسانُ أَكْثَرَ شَيْءٍ جَدَلًا- كهف- 54).
و در جاى ديگر ظلوم و جهول (إِنَّهُ كانَ ظَلُوماً جَهُولًا- احزاب- 72).
و در جاى ديگر كفور مبين و كفران كننده آشكار (إِنَّ الْإِنْسانَ لَكَفُورٌ مُبِينٌ- زخرف- 19).
و در مورد ديگر موجودى كم ظرفيت و دمدمى مزاج كه هنگام نعمت بخيل و به هنگامى بلا پر جزع است (إِنَّ الْإِنْسانَ خُلِقَ هَلُوعاً إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعاً وَ إِذا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعاً- معارج- 19 و 20 و 21).
و در جاى ديگر مغرور حتى در برابر خدا (يا أَيُّهَا الْإِنْسانُ ما غَرَّكَ بِرَبِّكَ الْكَرِيمِ- انفطار- 6).
و در مورد ديگر موجودى كه به هنگام نعمت طغيان مىكند (إِنَّ الْإِنْسانَ لَيَطْغى أَنْ رَآهُ اسْتَغْنى- علق- 6).
به اين ترتيب مىبينيم" انسان" در قرآن مجيد به عنوان موجودى كه داراى جنبههاى منفى فراوان و نقطههاى ضعف متعددى است معرفى شده است.
آيا اين همان انسانى است كه خدا او را در" احسن تقويم" و" بهترين ساختمان"، آفريده است؟ (لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ- تين- 4).
و نيز آيا اين همان انسانى است كه خدا معلم او بوده و آنچه را نمىدانسته است به وى آموخته است (عَلَّمَ الْإِنْسانَ ما لَمْ يَعْلَمْ- علق- 5).
و آيا اين همان انسانى است كه خدا بيان به او آموخته (خَلَقَ الْإِنْسانَ عَلَّمَهُ الْبَيانَ- رحمان- 3).
و بالآخره آيا اين همان انسانى است كه خدا او را در مسير پروردگار به