وَ يَوْمَ نَحْشُرُهُمْ جَمِيعاً ثُمَّ نَقُولُ لِلَّذِينَ أَشْرَكُوا مَكانَكُمْ أَنْتُمْ وَ شُرَكاؤُكُمْ فَزَيَّلْنا بَيْنَهُمْ وَ قالَ شُرَكاؤُهُمْ ما كُنْتُمْ إِيَّانا تَعْبُدُونَ (28) فَكَفى بِاللَّهِ شَهِيداً بَيْنَنا وَ بَيْنَكُمْ إِنْ كُنَّا عَنْ عِبادَتِكُمْ لَغافِلِينَ (29) هُنالِكَ تَبْلُوا كُلُّ نَفْسٍ ما أَسْلَفَتْ وَ رُدُّوا إِلَى اللَّهِ مَوْلاهُمُ الْحَقِّ وَ ضَلَّ عَنْهُمْ ما كانُوا يَفْتَرُونَ (30)
28- بخاطر بياوريد آن روز را كه همه آنها را جمع مىكنيم سپس به مشركان مىگوئيم شما و معبودهايتان در جاى خودتان باشيد (تا به حسابتان رسيدگى شود) سپس آنها را از هم جدا مىكنيم (و از هر يك جداگانه سؤال مىنمائيم) و معبودهايشان (به آنها) مىگويند شما (هرگز) ما را عبادت نمىكرديد!.
29- همين بس كه خدا ميان ما و شما گواه است كه ما از عبادت كردن شما غافل (و بيخبر) بوديم.
30- در آن هنگام (و در آنجا) هر كس عملى را كه قبلا انجام داده است مىآزمايد و همگى به سوى اللَّه، مولا و سرپرست حقيقتى خود باز مىگردند، و آنها را كه به دروغ شريك خدا قرار داده بودند گم و نابود مىشوند.
اين آيات نيز بحثهاى گذشته را در زمينه" مبدء" و" معاد" و وضع مشركان دنبال مىكند، و بيچارگى آنها را به هنگامى كه در محضر عدل الهى و در پيشگاه حسابرسى او حاضر مىشوند مجسم مىسازد.
نخست مىگويد:" به خاطر بياوريد روزى را كه همه بندگان را جمع