در آخرين آيه مورد بحث، يك قانون كلى در باره همه پيامبران و از جمله پيامبر اسلام (ص) و همه امتها از جمله امتى كه در عصر پيامبر (ص) مىزيستهاند بيان كرده مىگويد:" هر امتى رسول و فرستادهاى از طرف خدا دارد" (وَ لِكُلِّ أُمَّةٍ رَسُولٌ).
" هنگامى كه فرستاده آنها آمد و ابلاغ رسالت كرد و گروهى در برابر حق تسليم شدند و پذيرفتند و گروهى به مخالفت و تكذيب برخاستند، خداوند با عدالتش در ميان آنها داورى مىكند و به هيچكس ستمى نمىشود"، مؤمنان و نيكان مىمانند و بدان و مخالفان يا نابود مىشوند و يا محكوم به شكست (فَإِذا جاءَ رَسُولُهُمْ قُضِيَ بَيْنَهُمْ بِالْقِسْطِ وَ هُمْ لا يُظْلَمُونَ).
همانگونه كه در باره پيامبر اسلام (ص) و امت معاصرش چنين شد، مخالفان دعوتش يا در جنگها از ميان رفتند و يا سرانجام شكستخورده، از صحنه اجتماع طرد شدند و مؤمنان زمام امور را بدست گرفتند.
بنا بر اين قضاوت و داورى كه در اين آيه به آن اشاره شده همان قضاوت تكوينى و اجرايى در اين دنيا است و اما اينكه بعضى از مفسران احتمال دادهاند اشاره به داورى خدا در قيامت باشد خلاف ظاهر است.