سپس با لحنى تهديد آميز اما در لباس سؤال و استفهام مىگويد:" آيا اين گروه لجوج و بى ايمان جز اين انتظار دارند كه سرنوشتى همانند اقوام طغيانگر و گردنكش پيشين كه گرفتار مجازات دردناك الهى شدند پيدا كنند" سرنوشتى همچون فراعنه و نمرودها و شدادها و اعوان و انصارشان! (فَهَلْ يَنْتَظِرُونَ إِلَّا مِثْلَ أَيَّامِ الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِهِمْ).
و در پايان آيه به آنها اخطار مىكند و مىگويد:" اى پيامبر به آنها بگو اكنون كه شما در چنين مسيرى هستيد و حاضر به تجديد نظر نيستيد شما در انتظار بمانيد و ما هم با شما در انتظار خواهيم بود". شما در انتظار در هم شكستن دعوت حق، و ما در انتظار سرنوشت شوم و دردناكى براى شما، همچون سرنوشت اقوام مستكبر پيشين (قُلْ فَانْتَظِرُوا إِنِّي مَعَكُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِينَ).
بايد توجه داشت كه" استفهام" در جمله" فهل ينتظرون" استفهام انكارى است، يعنى آنها با اين شيوه رفتارشان انتظارى جز فرا رسيدن يك سرنوشت شوم نمىتوانند داشته باشند.
" ايام" گر چه در لغت جمع" يوم" به معنى روز است، ولى در اينجا به معنى حوادث دردناكى است كه در دوران عمر اقوام گذشته واقع شده است.
سپس براى اينكه چنين توهمى پيش نيايد كه خدا به هنگام مجازات تر و خشك را با هم مىسوزاند، و حتى يك مؤمن را در ميان يك گروه عظيم سركش و ياغى ناديده مىگيرد اضافه مىكند: ما پس از آماده شدن مقدمات مجازات اقوام گذشته" فرستادگان خود و كسانى را كه به آنها ايمان آوردند نجات و رهايى مىبخشيديم" (ثُمَّ نُنَجِّي رُسُلَنا وَ الَّذِينَ آمَنُوا).
و در پايان مىگويد: اين اختصاص به اقوام گذشته و رسولان و مؤمنان پيشين نداشته است بلكه" همين گونه تو و ايمان آورندگان به ترا نجات خواهيم