اين خوى پليد در روحشان رسوخ كرده كه در قلبشان اثرى از ايمان به خدا باقى نمانده، هر چند خود را در صف مومنان جا زدهاند!.
ولى گروهى ديگر با اينكه داراى ايمان ضعيفى هستند، و واقعا مسلمانند، اعمالى را مرتكب مىشوند كه متناسب وضع منافقان است، و رنگى از دوگانگى شخصيت دارد، آن كس كه پيوسته دروغ مىگويد ولى ظاهرش صدق و راستى است، آيا دو چهره و منافق نيست؟
كسى كه ظاهرا امين است و به همين دليل مورد اعتماد مردم مىباشد كه امانتهاى خود را به او مىسپارند، اما در واقع در آنها خيانت مىكند، آيا گرفتار دوگانگى شخصيت نمىباشد؟
همچنين آيا آنها كه عهد و پيمان مىبندند ولى هرگز پايبند به آن نيستند عملشان عمل منافقان محسوب نمىشود؟! اتفاقا يكى از بزرگترين بلاهاى اجتماعى و عوامل عقبماندگى وجود همين گونه منافقان در جوامع انسانى است، و اگر چشم بر هم نگذاريم و به خودمان دروغ نگوئيم چه بسيار مىتوانيم از اين منافقان" ثعلبه صفت" در اطراف خود و در جوامع اسلامى بشمريم، و عجب اينكه با اينهمه عيب و ننگ و دور افتادگى از روح تعليمات اسلام باز گناه عقب افتادگى خود را به گردن اسلام مىگذاريم!