بوده، و شعراى پيش از اسلام نيز از قوم هود سخن گفتهاند، حتى در عصر جاهليت بناهاى بلند و محكم را به" عاد" نسبت مىدادند و بر آن كلمه" عادى" اطلاق مى كردند.
بعضى از مورخان معتقدند" عاد" بر دو قبيله اطلاق مىشود، قبيلهاى از انسانهاى قبل از تاريخ بودهاند كه در جزيره عربستان زندگى مىكردهاند، سپس از ميان رفتند و آثارشان نيز از ميان رفت، و تاريخ بشر از زندگى آنان جز افسانههايى كه قابل اطمينان نيست حفظ نكرده است، و تعبير قرآن عاد الاولى (سوره نجم آيه 50) را اشاره به همين گرفتهاند.
اما در دوران تاريخ بشر و احتمالا در حدود 700 سال قبل از ميلا مسيح يا قديمتر، قوم ديگرى به نام عاد وجود داشتند كه در سر زمين" احقاف" يا" يمن" زندگى مىكردند.
آنها داراى قامتهايى طويل و اندامى قوى و پرقدرت بودند، و به همين دليل جنگ آورانى زبده محسوب مىشدند.
به علاوه از نظر تمدن تا حدود زيادى پيشرفته بودند، شهرهاى آباد، زمينهاى خرم و سرسبز، باغهاى پرطراوت داشتند، آن چنان كه قرآن در توصيف آنها مىگويد الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُها فِي الْبِلادِ:" نظير آن در بلاد جهان خلق نشده بود" (فجر آيه 8) به همين جهت بعضى از مستشرقين گفتهاند كه قوم عاد در حدود برهوت (يكى از نواحى حضرموت يمن) زندگى مىكردند و بر اثر آتشفشانهاى اطراف بسيارى از آنها از ميان رفتند و بقايايشان متفرق شدند.
به هر حال اين قوم مدتى در ناز و نعمت به سر مىبردند، ولى آن چنان كه شيوه بيشتر متنعمان است مست غرور و غفلت شدند و از قدرتشان براى ظلم و ستم و استعمار و استثمار ديگران سوء استفاده كردند و مستكبران و جباران عنيد را