در اين آيات چگونگى نزول عذاب را بر اين قوم سركش (قوم ثمود) بعد از پايان مدت سه روز تشريح مىكند:" هنگامى كه فرمان ما دائر به مجازات اين گروه فرا رسيد صالح و كسانى را كه با او ايمان آورده بودند در پرتو رحمت خويش رهايى بخشيديم (فَلَمَّا جاءَ أَمْرُنا نَجَّيْنا صالِحاً وَ الَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِنَّا).
نه تنها از عذاب جسمانى و مادى كه" از رسوايى و خوارى و بى آبرويى كه آن روز دامن اين قوم سركش را گرفت نيز نجاتشان داديم" (وَ مِنْ خِزْيِ يَوْمِئِذٍ) «1».
" چرا كه پروردگارت قوى و قادر بر همه چيز و مسلط به هر كار است" هيچ چيز براى او محال نيست، و هيچ قدرتى توانايى مقابله با اراده او را ندارد (إِنَّ رَبَّكَ هُوَ الْقَوِيُّ الْعَزِيزُ)، و به همين دليل نجات گروهى با ايمان از ميان انبوه جمعيتى كه غرق عذاب الهى مىشوند، هيچگونه زحمت و اشكالى براى او توليد نخواهد كرد، اين رحمت الهى است كه ايجاب مىكند، بىگناهان به آتش گنهكاران نسوزند، و مؤمنان به خاطر افراد بىايمان گرفتار نشوند.
" ولى ظالمان را صيحه آسمانى فرو گرفت، و آن چنان اين صيحه سخت و سنگين و وحشتناك بود كه بر اثر آن همگى آنان در خانههاى خود به زمين
(1) خزى در لغت به معنى شكستى است كه به انسان وارد مىشود خواه بوسيله خودش باشد يا ديگرى و هر گونه رسوايى و ذلت فوق العادهاى را شامل مىشود.