وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا مُوسى بِآياتِنا وَ سُلْطانٍ مُبِينٍ (96) إِلى فِرْعَوْنَ وَ مَلائِهِ فَاتَّبَعُوا أَمْرَ فِرْعَوْنَ وَ ما أَمْرُ فِرْعَوْنَ بِرَشِيدٍ (97) يَقْدُمُ قَوْمَهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ فَأَوْرَدَهُمُ النَّارَ وَ بِئْسَ الْوِرْدُ الْمَوْرُودُ (98) وَ أُتْبِعُوا فِي هذِهِ لَعْنَةً وَ يَوْمَ الْقِيامَةِ بِئْسَ الرِّفْدُ الْمَرْفُودُ (99)
96- ما موسى را با آيات خود و دليل آشكار فرستاديم.
97- به سوى فرعون و اطرافيانش، اما آنها از فرمان فرعون پيروى كردند در حالى كه فرمان فرعون مايه رشد و نجات نبود.
98- او در پيشاپيش قومش روز قيامت خواهد بود و آنها را (بجاى چشمههاى زلال بهشت) وارد آتش مىكند و چه بد است كه آتش آبگاه انسان باشد.
99- آنها در اين جهان و روز قيامت از رحمت خدا دور خواهند بود و چه بد عطائى به آنها داده مىشود.
بعد از پايان داستان شعيب و اصحاب مدين اشاره به گوشهاى از سرگذشت موسى بن عمران و مبارزاتش با فرعون مىكند و اين هفتمين داستان پيامبران در اين سوره است.
سرگذشت موسى (ع) از تمام پيامبران در قرآن بيشتر آمده است، زيرا در بيش از سى سوره بيش از صد بار به ماجراى موسى و فرعون و بنى اسرائيل