و الا بر خلاف اصول فصاحت و بلاغت است، در حالى كه هميشه در كلمات فصيح و بليغ جملههاى معترضه ديده مىشود.
3- به هنگام مطالعه آيه اخير ممكن است اين ايراد به نظر برسد كه اين چگونه منطقى است كه پيامبر يا نوح در مقابل كفار بگويند اگر اين سخن افتراء است گناهش به گردن ما، آيا قبول مسئوليت گناه" افتراء" سبب مىشود كه سخن آنها حق و مطابق واقع باشد و مردم موظف باشند از آن اطاعت و پيروى كنند؟! ولى با دقت در آيات گذشته به پاسخ اين ايراد پى مىبريم: آنها در حقيقت مىخواستند بگويند با اين سخنان ما كه مشتمل بر انواع استدلالهاى عقلى است، بفرض محال كه از طرف خدا هم نباشيم گناهش بگردن ما است ولى استدلالات عقلى جاى خودش ثابت است و شما با مخالفت آن همواره در گناه خواهيد بود، گناهى مستمر و پايدار (توجه داشته باشيد كه تجرمون صيغه مضارع است كه معمولا دلالت بر استمرار مىكند).