" يجحدون" از ماده" جحد" در اصل به معنى انكار كردن چيزى است كه در دل وجود دارد، يعنى انسان معتقد به چيزى باشد در عين حال آن را نفى كند، و يا معتقد به نفى آن باشد ولى با زبان آن را اثبات كند، به افراد بخيل و كم خير كه غالبا اظهار فقر مىكنند" جحد" گفته مىشود و" ارض جحدة" به معنى زمين كم گياه است «1».
بعضى ديگر از ارباب لغت" جحد" و" جحود" را نيز چنين تفسير كردهاند:
الجحود الانكار مع العلم: جحود به معنى انكار توأم با علم است «2».
بنا بر اين در مفهوم جحد هميشه يك نوع لجاجت يا عناد در برابر حق نهفته است بديهى است كسى كه با چنين صفتى با حقايق برخورد كند سرنوشتى جز انحراف از طريق حق نخواهد داشت، چرا كه تا انسان حقجو و حق طلب و تسليم در مقابل واقعيات نباشد به آنها نخواهد رسيد.
به همين دليل وصول به حق نياز به خودسازى قبلى دارد و اين همان تقواى قبل از ايمان است كه قرآن در سوره بقره به آن اشاره كرده، مىگويد: ذلِكَ الْكِتابُ لا رَيْبَ فِيهِ هُدىً لِلْمُتَّقِينَ" در اين كتاب آسمانى ترديدى نيست و مايه هدايت پرهيزگاران است".
(1)" راغب" در مفردات ماده" جحد". (2)" لسان العرب" اين تعريف را از جوهرى نقل مىكند.