بارز اين كتاب آسمانى كه در لابلاى تمام آياتش همچون عطر در ذرات برگ گل قرار گرفته همان" رحمت" است، رحمت براى كسانى كه راه آن را بپويند و از تعليماتش الهام گيرند.
بعد از بيان اجمالى فوق در باره قرآن به بيان تفصيلى پرداخته، و اوصاف پنجگانهاى براى اين كتاب آسمانى بيان مىكند، اوصافى كه ترسيم روشن و گويايى از چهره اصلى قرآن در بردارد.
نخست مىگويد:" اين كتابى است كه آياتش مبين، و هر مطلبى را در جاى خود بيان كرده، و شرح و تفصيل تمام نيازمنديهاى انسان را در تمام زمينهها ذكر نموده است" (كِتابٌ فُصِّلَتْ آياتُهُ) «1».
" كتابى است فصيح و گويا" (قُرْآناً عَرَبِيًّا).
" براى جمعيتى كه آگاهند و جوياى حقيقتند" (لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ).
" قرآنى كه بشير و نذير است، و اميد بخش و بيم آفرين، نيكان را بشارت مىدهد و مجرمان را تهديد مىكند" (بَشِيراً وَ نَذِيراً).
" اما اكثر آنها روىگردان شدند لذا چيزى نمىشنوند" (فَأَعْرَضَ أَكْثَرُهُمْ فَهُمْ لا يَسْمَعُونَ) «2».
به اين ترتيب نخستين امتياز اين كتاب بزرگ آسمانى اين است كه مسائل مختلف مورد نياز بشر در آن تبيين و تشريع شده است به گونهاى كه هر كس در هر سطحى از فكر و انديشه باشد و در هر مرحلهاى از نياز روحى به مقدار فكر
(1)" كتاب" خبر بعد از خبر است، به اين ترتيب كه" تنزيل" خبر مبتداى محذوفى است، و" كتاب" خبر بعد از آن. (2)" لقوم يعلمون" ممكن است متعلق به" فصلت" باشد يا متعلق به" تنزيل".