و آئين من در حقيقت جامع همه آنها و مكمل آنها است.
من همانند اهل كتاب نيستم كه هر كدام ديگرى را نفى كند، يهود مسيحيان را، و مسيحيان يهود را، و حتى پيروان هر آئين نيز از ميان آيات كتب دينى خود آن را مىپذيرند كه با اميال و خواستههاشان هماهنگ است، من همه را بدون استثنا پذيرا شدهام، چرا كه اصول اساسى همه يكى است.
و از آنجا كه براى ايجاد وحدت رعايت" اصل عدالت" ضرورت دارد، در پنجمين دستور آن را مطرح كرده، مىفرمايد:" بگو من مامورم كه در ميان همه شما عدالت كنم" (وَ أُمِرْتُ لِأَعْدِلَ بَيْنَكُمُ).
چه در قضاوت و داوريها، چه در حقوق اجتماعى و مسائل ديگر «1».
و به اين ترتيب آيه مورد بحث از پنج دستور مهم تشكيل يافته كه از اصل دعوت آغاز مىشود، سپس وسيله پيشرفت آن يعنى استقامت مطرح مىگردد، بعد به موانع راه كه" هواپرستى" است، اشاره شده، سپس نقطه شروع كه از خويشتن است بيان گرديده، و سرانجام هدف نهايى كه گسترش و تعميم عدالت است عنوان شده.
بدنبال اين پنج دستور، به جهات مشترك همه اقوام كه آنهم در پنج قسمت خلاصه شده، اشاره مىكند، مىفرمايد:
" خدا پروردگار ما و شماست" (اللَّهُ رَبُّنا وَ رَبُّكُمْ).
" اعمال ما از آن ما است و اعمال شما از آن شما، و هر يك در مقابل اعمال خويش مسئوليم" (لَنا أَعْمالُنا وَ لَكُمْ أَعْمالُكُمْ).
در ميان ما و شما خصومتى نيست، و هيچيك را بر ديگرى امتيازى نمىباشد و ما غرض شخصى با شما نداريم" (لا حُجَّةَ بَيْنَنا وَ بَيْنَكُمُ).
(1) جمعى از مفسران" عدالت" را در اينجا محدود به قضاوت كردهاند، در حالى كه قرينه بر اين محدوديت در آيه وجود ندارد.