34. «يا أَ يُّها الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّ كَثِـيراً مِنَ الأَحْبارِ وَالرُّهْبانِ لَيَأْكُلُونَ أَمْوالَ النّاسِ بِالباطِلِ وَيَصُـدُّونَ عَنْ سَبِـيلِ اللّهِ وَالَّذِينَ يَكْنِزُونَ الذَّهَبَ وَالفِضَّـةَ وَلا يُنْفِقُونَها فِى سَبِـيلِ اللّهِ فَبَـشِّـرْهُمْ بِعَذابٍ أَلِـيمٍ؛
بسيارى از احبار (دانشمندان يهود) و راهبان، مالهاى مردم را به ناحق ميخورند و مردم را از راه خدا باز ميدارند. و كسانى را كه طلا و نقره را گنج ميكنند و آن را در راه خدا خرج نميكنند به عذابى دردناك نويد بده».
35. «يَوْمَ يُـحْمى عَلَيْها فِى نارِ جَـهَـنَّمَ فَتُكْوى بِها جِباهُـهُمْ وَجُـنُوبُـهُمْ وَظُـهُورُهُمْ هـذا ما كَـنَـزْتُمْ لاِءَنْفُسِكُمْ فَذُوقُوا ما كُنْتُمْ تَكْنِزُونَ؛
(بهياد آرند) روزى را كه طلا و نقرههاى گنج شده، در آتش جهنم سرخ ميگردد و پيشانى و پهلو و پشتهاى آنها را داغ كنند؛ اين همان است كه آنها را گنج كرده بوديد؛ در اين صورت رنج و سزاى آن گنج را بچشيد».
يكى از نقاط قابل توجه قرآن اين است كه وقتى جرايم و رذايل اخلاقى گروهى را بيان مينمايد، دقت ميكند، كوچكترين اغراق و مبالغه در آن نباشد و جريانرا آن چنان كه هست بيان كند، لذا در آيه مورد بحث ميفرمايد: