ميدهد كه مردم را به كارهاى نيك و سودمند دعوت كنند و از ارتكاب عملهاى زشت و زيانآور بازدارند و جمعيتى را رستگار و نيك فرجام ميداند كه اين دو عامل درميان آنان حكمفرما باشد:
«وَلْتَكُنْ مِنْـكُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلى الخَيْرِ وَيَأْمُرُونَ بِالمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ المُنْـكَرِ وَأُولـئِكَ هُمُ المُفْلِحُونَ؛1
بايد دستهاى از شما قيام كنند و مردم را به كارهاى نيك بخوانند و از منكر باز بدارند و چنين جمعيتى سعادتمند و ديگران نيز از سعادت آنها برخوردارند».
قرآن سعادت اجتماع را در پرتو حكومت چهار عامل ميداند و معتقد است پس از ايمان به خدا و اعمال صالح، سومين عامل، همان امر به معروف و نهى از منكر است و اين مطلب را در سوره والعصر، با اين جمله ادا فرموده است: «وَ تَواصَوْا بِالْحَقِّ؛ پيروى از حق را به يكديگر سفارش ميكنند». همانگونه كه عامل چهارم را، توصيه به صبر و استقامت ميداند آنجا كه ميفرمايد: «وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ».
اسلام معتقد است سعادت جامعه براساس مبارزه با فساد و جلوگيرى از عملهاى ناشايست استوار است. و در جامعههاى اسلامى بايد پند و اندرز و اعمال قدرت در برابر سيل بنيان كن فساد، در سرلوحه برنامه آنها قرار گيرد:
«كُنْتُمْ خَيْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنّاسِ تَأْمُرُونَ بِالمَعْرُوفِ وَتَنْهَوْنَ عَنِ المُنْكَرِ؛2
شما، در صورتى بهترين جمعيت هستيد كه در مبارزه با فساد از پاى ننشينيد و در هدايت مردم و تشويق آنهاكوشا باشيد».
1. آل عمران(3) آيه 104. 2. آل عمران(3) آيه 110.