اينكه دشمنان و قاتلان انبيا و امامان را لعن مينماييم از اين نظر است كه آنها فاسق و كافر و ستمكارند و خود قرآن به تكرار بر فاسق و كافر و ستمگر لعن فرستاده است.
بحث در مورد عقايد اين فرقه به مقاله مفصلى نياز دارد كه اميد است در فرصت ديگرى در اينباره بحث نماييم.
2. گاهى افرادى چنين فكر ميكنند، كه چرا كافران و منافقان در اين جهان از اولاد و اموال، بهره كافى دارند، با اينكه مورد خشم خداوندى قرار گرفتهاند؟
خداوند جهان پاسخ اين پرسش را در ضمن آيه «وَ لا يُعْجِبْكَ أمْوالُهُمْ...» داده و ما مشروح اين قسمت را در تفسير آيه پنجاهوپنج آوردهايم.
از آنجا كه مؤمن براى خود پس از جهاد در راه خدا، زندگى جاويدانى معتقد است از اين لحاظ، مرگ و جهاد را با چهره باز استقبال ميكند. قرآن در آيه هشتادوهشتم شدت علاقه مؤمنان را به جهاد با بيان درجات اخروى آنان يادآور ميگردد. ولى منافق بهجز زندگى مادى به چيز ديگرى اعتقاد ندارد، از اين جهت فرمان جهاد، لرزه سختى بر اندام او مياندازد و مانند افراد غش كرده با چشمهاى از حدقه در آمده بهفرمانده لشكر مينگرد، چنانكه در سوره محمد صلّى الله عليه وآله ميفرمايد:
«فَإِذا أُنْزِلَتْ سُورَةٌ مُحْكَمَةٌ وَذُكِرَ فِـيها القِتالُ رَأَيْتَ الَّذِينَ فِى قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ يَنْظُرُونَ إِلَيْكَ نَظَرَ المَغْشِى عَلَيْهِ مِنَ المَوْتِ فَأَوْلى لَهُمْ؛1
هنگامى كه سوره محكمى نازل ميگردد و فرمان جهاد در آن گفته ميشود، كسانى كه در دل آنها مرض (نفاق) است مشاهده ميكنى كه مانند كسى كه از هول مرگ غش ميكند، به تو مينگرند».
1. محمد(47) آيه 20.