در سرزمین تبوک نسخه متنی

‌ اين مكتب را ترويج نمود، ولى در تمام قرون، با مخالفت‏هاى علماى اسلام روبه‏رو بوده و كارى از پيش نمي‏بردند. در قرن يازدهم اسلامى محمد بن عبدالوهاب نجدى (1115-1206) با استفاده از كتب گذشتگان اين فرقه، موفق شد گروهى از نجدي‏ها را تحت تأثير افكار خود قرار دهد.

ممكن است كسى بگويد: فرقه وهابي‏ها از زيارت قبور به معناى طلب مغفرت مانع نيستند، بلكه آن‏چه در نظر آنها غير مشروع است همان سلام كردن به جسدهاى بي‏روح و تعريف و تمجيد آنهاست و آن‏چه مسلم است پيامبر در كنار قبر مسلمانان مي‏ايستاد و طلب آمرزش مي‏نمود و بس، ولى باقى امورى كه امروز در ميان زايرين مرسوم است در كار نبوده است.

جواب اين مطلب روشن است، چون ما ملاحظه مي‏كنيم كه خود قرآن بر انبيا پس از مرگشان سلام مي‏كند، چنان‏كه مي‏فرمايد: «سَلامٌ عَلى إِبْـراهِـيمَ كَـذ لِكَ نَجْزِى المُحْسِنِـينَ»؛1 «سَـلامٌ عَلى مُوسـى وَهـرُونَ إِنّـا كَذ لِكَ نَـجْزِى المُحْسِـنِـينَ»؛2 «قُـل الحَمْدُ لِلّهِ وَسَلامٌ عَلى عِـبادِهِ الَّذِينَ اصْطَفي»؛3 و هرگز اين سلام‏ها، با سلام‏هايى كه زايرين قبور پيامبر و امامان نثار آنها مي‏نمايند فرقى ندارد؛ هرگاه سلام بر مردگان بدعت و شرك باشد هرگز خدا در حق يك عده، انجام نمي‏داد. اين‏كه گاهى در متون زيارات، از صاحب قبر تمجيد و تعريف مي‏شود، عين مطلب را خدا در حق گروهى از انبيا انجام داده است چنان‏كه مي‏فرمايد: «إِنَّـهُمْ كانُوا يُسارِعُونَ فِى الخَيْراتِ وَيَدْعُونَنا رَغَباً وَرَهَباً وَكانُوا لَنا خاشِعِـينَ4؛ آنان به كارهاى نيك مي‏شتافتند، و ما را با حالت بيم و اميد مي‏خواندند و در برابر ما (خدا) فروتن و خاضع بودند»، و اين جمله‏ها با آن‏چه مثلاً در زيارت وارث وارد گرديده‏است، «أَشْهَدُ أنَّكَ قَدْ أَقَمْتَ الصَّلاةَ...»، كوچك‏ترين فرقى ندارد.

1. صافات(37) آيات 109 و 110.

2. صافات(38) آيات 120 و 121.

3. نمل(27) آيه 59.

4. انبياء(21) آيه 90.