گروهى از پول پرستان و دنياطلبان كه براثر آز و طمع، گنجهايى اندوخته بودند؛ هنگامى كه نداى مردانى مانند ابوذر در گوش آنها طنين انداز ميشد و او با صدايى هرچه رساتر در برابر كاخهاى ستمگران بدين جمله تكلم مينمود: «بشّر أهل الكنوز بكى فى الحياة، و كى فى الجنوب و كى فى الظّهور».(مضمون اين جملهبا مفاد آيه مطابق است) غارتگران فورا بهدست و پا افتاده، براى حفظ موقعيت خود در جوامع اسلامى دست به تأويل ميزدند و ميگفتند: اين آيه درباره اهل كتاب است؛ يعنى ما مسلمانان در فلج كردن اقتصاد اجتماع، با گنج كردن طلا و نقره آزاديم؛ در صورتى كه كوچكترين دليلى بر اختصاص اين آيه به اهل كتاب نيست و مجرد اينكه اين جمله در سياق مذمت از جرايم اهل كتاب وارد شده است دليل آن نميشود كه حرمت آن مخصوص به اهل كتاب باشد. به علاوه هرگاه قرآن، محاسن و يا معايب گروهى را براى ما نقل مينمايد، منظور، قصهگويى و داستان سرايى نيست، بلكه منظور، تذكر و بيداركردن ماست، تا مسلمانان از آنچه موجب خشم و غضب الهى است، بپرهيزند و بدانند علت اينكه روز رستاخيز، بدنشان را داغ ميكنند، همان كنز نمودن و حبس ثروت ملت است و هرگاه آنها نيز اين راه را بروند، سرانجام زندگى آنها با اهل كتاب يكى است.گواه ديگر گفتار ما جملهاى است كه تحريم كنز را اعلان مينمايد و آن جمله، بر «واو» عاطفه مشتمل است: «وَالَّذِينَ يَكْنِزُونَ» و اين خود استقلال اين جمله را ميرساند و هر گاه منظور تنها اهل كتاب بود، بسيار لازم بود كه بدون واو عاطفه مطلب بفرمايد و در حقيقت جمله را صفت «احبار» و «رهبان» قرار دهد و معرف سومى براى آنها باشد.سيوطى (متوفاى سال 909) در درّالمنثور از علباء بن احمر نقل ميكند: هنگام جمع كردن آيات قرآن در زمان خليفه سوم، بعضى اصرار داشتند كه اين «واو» از سر جمله «وَالَّذِينَ يَكْنِزُونَ...» برداشته شود، ولى در آن ميان ابى، كه خود عضويت
لطفا منتظر باشید ...
