2. انحراف مسيحيان - در سرزمین تبوک نسخه متنی

‌ خود را خداى واقعى نمي‏دانستند و هيچ‏گاه آنان را پرستش نمي‏نمودند و چون عملاً از آنان بي‏قيد و شرط اطاعت مي‏كردند، از اين جهت گويا آنها را ارباب و صاحبان خود اتّخاذ نموده بودند، ولى نصارا برخلاف يهود، حضرت مسيح را خود خدا و فرزند خدا و متّحد با او مي‏دانستند و براى همين اختلاف، كلمه «وَ المسيحَ ابنَ مَرْيَم» را از ما قبل خود جدا نموده و پس از تمام شدن جمله، به‏طور عطف بيان نموده است، تا بدين‏وسيله اشاره كند كه نحوه شرك يهود با مسيحيان فرق دارد.

2. انحراف مسيحيان

اصول انحرافاتشان را مي‏توان در سه مطلب خلاصه نمود:

الف) شرك و بشر پرستي. اعتقاد به اين‏كه مسيح خود خدا يا فرزند خداست و يا متّحد با اوست.

ب) تحريف كتاب آسماني. بايد در فرصت مناسب‏ترى از آن بحث نمود.

ج) قتل مسيح را فداى معاصى بندگان دانستن. بدين بهانه، فكر مي‏كردند و مي‏كنند كه آنان پس از قتل عيسى در به‏هم زدن مرزهاى الهى آزادند، ولى در ميان اين انحرافات قرآن به انحراف اول اهميت بيشتر داده است و با تغييرات گوناگون عقيده آنها را درباره عيسى بيان نموده‏است:

1. «وَقالَتِ النَّصارَى المَسِـيحُ ابْنُ اللّهِ؛1 نصارا گفتند: مسيح فرزند خداست».

2. «لَقَدْ كَفَرَ الَّذِينَ قالُوا إِنَّ اللّهَ هُوَ المَسِـيحُ ابْنُ مَرْيَمَ؛2 به‏راستى كسانى كه معتقد شدند كه خدا همان مسيح‏بن‏مريم است كافر شدند».

3. «لَقَدْ كَفَرَ الَّذِينَ قالُوا إِنَّ اللّهَ ثالِثُ ثَلاثَةٍ؛3 محقّقا كسانى كه معتقد گشتند كه خدا سومين (پدر، پسر، روح‏القدس) نفر است كفرورزيدند».

جاى شك نيست كه مفاد اين سه آيه در برخورد اول با هم مختلف است؛ زيرا در

1. توبه(9) آيه 30.

2. مائده(5) آيه 72.

3. مائده(5) آيه 73.