معناى «سقايت» چيست؟ - در سرزمین تبوک نسخه متنی

‌ «آمن» را فقط درباره گروه دوم به كار برده است و بنابر روايت نعمان، متصديان اين كارها همگى مسلمانند و گفتگوى آنان در كارهايى است كه پس از اسلام واقع شد.

در برخى از آيات قرآن، عمل انسان به شخصى كه صاحب عمل است تشبيه مي‏شود؛ مثلاً در اين آيه، سقايت و عمارت، كه به معناى آب دادن و تعمير كردن است، به شخص تشبيه شده‏است كه ايمان دارد و جهاد مي‏كند آن‏جا كه فرموده: «كمن آمن»، در صورتى كه مناسب اين بود كه دو عمل پيش، به خود عمل ايمان و جهاد تشبيه شوند، نه به فرد مؤمن. به عبارت روشن‏تر، يا بايد شخص را به شخص و يا صفت را به صفت تشبيه و مقايسه نمود؛ مثلاً يا بايد گفت: اين سياه مانند اين سياه است و يا اين كه بگوييم: اين سياهى مانند آن سياهى است. ولى هرگز صحيح نيست بگوييم: اين سياهى مانند اين سياه است.

از اين جهت بايد در آيه كلمه‏اى در تقدير بگيريم تا يا از قبيل تشبيه صفت به صفت باشد؛ مثلاً بگوييم: «كايمان من آمن باللّه‏» و يا از قبيل تشبيه موصوف به موصوف باشد؛ مثلاً لفظ اهل، مقدر باشد «أهل سقاية الحاج».

معناى «سقايت» چيست؟

اين واژه در لغت عرب در سه جا به‏كار برده مي‏شود:

1. گاهى مقصود از آن معناى مصدرى است؛ يعنى سيراب كردن و در آيه مورد بحث مقصود همين است.

2. گاهى به ظرفى گفته مي‏شود كه در آن آب مي‏خورند، چنان‏كه در آيه هفتاد سوره يوسف، مقصود همين است:

«وَ جَعَلَ السِّقايَةَ فِى رَحْلِ أَخِـيهِ؛

پيمانه را در ميان بار برادرش گذارد».

3. بعضى گفته‏اند: اين كلمه گاهى به معناى حوضى كه آب در آن مي‏ريزند، به‏كار مي‏رود، چنان‏كه «سقاية العبّاس»، يعنى آن محل معروفى كه آب در آن مي‏ريختند.