2. همسران - در سرزمین تبوک نسخه متنی

‌ گر چه قسمتى از احساس علاقه انسان به فرزند و علاقه فرزند به والدين، فطرى و غريزى است، ولى هسته محبّت در صورتى رشد و نموّ مي‏كند كه فرزندان در آغوش پدران و مادران بزرگ شوند و پيوسته از نگاه‏هاى پر محبّت يكديگر بهره‏مند گردند. اگر فرزندان از دوران كودكى از آغوش والدين به شيرخوارگاه و كودكستان و پانسيون‏هاى شبانه روزى طرد شوند شعله محبّت به خاموشى مي‏گرايد.

اگر شعله‏هاى محبّت در كشورهاى غربى، كم فروغ گرديده و رشته‏هاى خانوادگى بسيار سست شده‏است، بدين جهت است كه فرزندان از دوران بلوغ بلكه پيش از آن از آغوش مادران و پدران طرد شده و زندگى جداگانه‏اى پيدا مي‏كنند. گذشته براين، آنان به همه چيز با مقياس مادى مي‏نگرند و فرزندان را از دوران بلوغ به زندگى جداگانه عادت مي‏دهند كه هر كدام متكفّل خرج خود گردند. به‏طور مسلّم در چنين محيط‏هايى، درخت محبّت پرورش نيافته و برومند نمي‏گردد.

2. همسران

انسان روى غريزه جنسى به همسر خود علاقه‏مند است و اگر روز نخست از نظر جنسى به او علاقه‏مند بود، به‏تدريج، عاطفه انسانى جاي‏گزين علاقه جنسى مي‏گردد و اين دو موجود در طول عمر به هم عشق مي‏ورزند. قرآن مجيد وجود همسر را مايه سكونت و آرامش انسان مي‏داند كه بدون آن، براى انسان قرار و آرامش نيست:

«وَمِنْ آياتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْواجاً لِتَسْكُنُوا إِلَيْها؛1

از نشانه‏هاى خداست، كه براى شما از جنس شما همسرانى آفريد تا در سايه آن، قرار و آرام بگيريد».

3. خويشاوندان

علاقه به خويشاوندان تا حدّى طبيعى است و حفظ روابط خويشاوندى در اسلام

1. روم(30) آيه 21.