42. «لَوْ كانَ عَرَضاً قَرِيباً وَسَفَراً قاصِداً لاَتَّـَبعُوكَ وَلـكِنْ بَعُدَتْ عَلَيْهِمُ الشُّـقَّـةُ وَسَيَحْلِفُونَ بِاللّهِ لَوِ اسْتَطَعْنا لَخَرَجْنا مَعَكُمْ يُـهْلِكُونَ أَنْفُـسَهُمْ وَاللّهُ يَعْلَمُ إِنَّـهُمْ لَكاذِبُونَ؛اگر بهره و غنيمتى نزديك و سفر كوتاهى بود، تو را پيروى ميكردند. ولى اين مسافت (از مدينه تا تبوك) به نظرشان دور آمد و به همين زودى سوگند ياد ميكنند كه اگر توانايى داشتيم با شما در (جهاد) شركت مينموديم، خود را (با گفتن دروغ) هلاك ميسازند. خدا ميداند كه آنان دروغگويانند».43. «عَفَا اللّهُ عَنْكَ لِمَ أَذِنْتَ لَهُمْ حَتّى يَتَبَيَّنَ لَكَ الَّذِينَ صَدَقُوا وَتَعْلَمَ الكاذِبِـينَ؛خدا از تو بگذرد، چرا پيش از آنكه راستگويان بر تو آشكار شوند و دروغگويان را بشناسي؛ اجازه دادي».44. «لا يَسْتَأْذِنُكَ الَّذِينَ يُـؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَاليَوْمِ الآخِرِ أَنْ يُجاهِدُوا بِأَمْوالِهِمْ وَأَنْفُسِـهِمْ وَاللّهُ عَلِـيمٌ بِالمُـتَّـقِـينَ؛كسانى كه به خدا و روز ديگر ايمان دارند براى اينكه با مالها و جانهاى خويش جهاد كنند، از تو اجازه نميگيرند و يا براى ترك جهاد اذن نميطلبند، خدا پرهيزگاران را ميشناسد».