‌ بشر پرستى يا انحراف از جاده توحيد؟ - در سرزمین تبوک نسخه متنی

‌ بشر پرستى يا انحراف از جاده توحيد؟

31. «اِتَّـخَذُوا أَحْبارَهُمْ وَرُهْبانَـهُمْ أَرْباباً مِنْ دُونِ اللّهِ وَالمَسِـيحَ ابْنَ مَرْيَمَ وَما أُمِـرُوا إِلاّ لِـيَعْبُـدُوا إِلـهاً واحِـداً لا إِلـهَ إِلاّ هُـوَ سُبْحانَـهُ عَـمَّا يُـشْـرِكُـونَ؛

(يهود)، احبار و راهبان را و (نصارا) مسيح فرزند مريم را، خداى گرفتند با اين‏كه آنها جز پرستيدن خداى يگانه دستورى نداشتند؛ خدايى كه جز او خدايى نيست و از آن‏چه شريك او مي‏پندارند منّزه است».

آيه سي‏ام و اين آيه درباره بشرپرستى گروه يهود و نصارا گفتگو مي‏كند. نتيجه‏اى كه از مجموع دو آيه به‏دست مي‏آيد به قرار زير است:

1. يهود، «عزير» و «احبار»1 و «راهبان» خود را، خدا اتخاذ نموده‏اند؛

2. مسيحيان معتقد به الوهيت مسيح گشته، و او را فرزند خدا (و گاهى خدا) دانسته‏اند؛

3. برنامه تمام اهل كتاب از روزى كه پيامبرانى براى آنان فرستاده شد، اين بود كه خدا يكى و جز او خدايى نيست و از آن‏چه براى او شريك تصور مي‏نمايند منزّه و مبرّاست.

1. احبار جمع «حبر»، به‏معناى دانشمند است و غالبا در علماى يهود به‏كار مي‏رود.