تشكيل دولت جهانى اسلام - در سرزمین تبوک نسخه متنی

‌ «لا إِكْراهَ فِى الدِّينِ قَدْ تَبَيَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الغَيِّ؛1

در پذيرفتن دين (اسلام) اكراه و الزامى نيست؛ زيرا طريق هدايت و ضلالت از هم تميز داده شده است».

ولى اگر پيروان آيين‏هاى آسمانى بخواهند در كشورهاى اسلامى زندگى كنند، بايد جزيه بپردازند؛ چيزى كه از آنها به عنوان «جزيه» دريافت مي‏گردد، در مصالح آنها خرج مي‏شود و مسلمانان در برابر اين وجه ناچيز، حفاظت جان و مال آنان را بر عهده مي‏گيرند.

البته اين كه مي‏گوييم تمام آيين‏هاى آسمانى به خداى يگانه و معاد و رستاخيز اعتراف دارند، مقصود اين است كه اساس تمام آيين‏ها و هدف تمام برگزيدگان اين بوده و دين واقعى تمام اهل كتاب، روى اساس توحيد و معاد گذارده شده است و اين مطلب با آن منافات ندارد كه بعدها گروهى روى اغراض شخصى و يا به‏واسطه جهالت و نادانى، در اساس آيين خدا، دست برده و توحيدى را، كه بزرگ پيشواى مسيحيت در راه آن فداكارى كرده، با شرك آلوده كرده باشند، چنان‏كه خود قرآن در آيه‏هاى 30 و 31 اين سوره به آن تصريح كرده است.

تشكيل دولت جهانى اسلام

يكى از طرح‏ها و آرمان‏هاى بزرگ پيامبر اسلام اين بود كه مجموع جهان بشرى را زير پرچم و دولت واحدى به نام«اسلام» در آورد و بر مجموع جهان، دولتى كه به نام خدا و رسالت او تأسيس مي‏گردد، حكومت كند. پيامبرگرامى به گونه‏اى اين طرح را در شبه جزيره عربستان پياده كرد و دولت اسلامى را، كه مسلمانان و ديگر اقليت‏هاى مذهبى در آن زندگى مي‏كردند، پايه‏گذارد. وى نه تنها در زمان قدرت و نيرومندى خود، داراى چنين فكر و طرح گرديد، بلكه از روز نخست، به جامعه اسلامى چنين نويدى مي‏داد و در آغاز بعثت مي‏فرمود:

1. بقره(2) آيه 256.