123. «يا أَ يُّها الَّذِينَ آمَنُوا قاتِلُوا الَّذِينَ يَلُونَكُمْ مِنَ الكُـفّارِ وَلْيَجِدُوا فِـيكُمْ غِلْظَةً وَاعْلَمُوا أَنَّ اللّهَ مَعَ المُـتَّـقِـينَ؛اى افراد با ايمان، با كافرانى كه به شما نزديك هستند، نبرد كنيد و از شما شدت احساس كنند. بدانيد كه خدا با پرهيزگاران است».دشمن يك نظام، خواه نزديك باشد، خواه دوردست، در هر دو حالت دشمن است كه نبايد از او غفلت كرد و بايد درباره هر دو انديشيد، ولى اگر از نظر خطر، هر دو يكسان باشند بايد حل مشكل دشمن نزديك را، بر دور دست مقدم شمرد؛ زيرا او به خاطر قرب مكان، با حركت و خيزش كوتاهى ميتواند ضربه بزند و ناديده گرفتن اين و پرداختن به آن، سبب ميشود كه وى از پشت خنجر بزند و فاجعه بيافريند. از اين جهت در آيه مورد بحث، فرمان ميدهد: «قاتِلُوا الَّذِينَ يَلُونَكُمْ مِنَ الكُـفّارِ؛ با كافرانى كه به شما نزديك هستند نبرد كنيد»، آنهم نه نبرد ملايم، بلكه نبرد سخت و سنگين، به گونهاى كه قدرت و كوبندگى خود را به نمايش بگذاريد، تا رعب بر او مستولى گردد و از عداوت و كارشكنى و انديشه تهاجم دست بردارد، چنانكه ميفرمايد: «وَلْيَجِدُوا فِـيكُمْ غِلْظَةً؛ شدت و شجاعت شما را لمس كنند».چنين اصلى (پرداختن به دشمن نزديك) اصلى كلى است، ولى در عين حال، مانند
لطفا منتظر باشید ...
