‌ مصرف جزيه - در سرزمین تبوک نسخه متنی

‌ مصرف جزيه

دولت اسلامى ناچار است از مال و جان گروهى كه در پناه آن به‏سر مي‏برند دفاع نمايد و ايجاد چنين امنيتى، بدون هزينه امكان‏پذير نيست. چون دولت با كمك مالى مي‏تواند با سرباز و پاسبان، حدود و مرزهاى كشور را از حملات بيگانگان حفظ نمايد و دست چپاولگران داخلى را از تاراج مال ملّت كوتاه سازد. از اين رو، ملت، چه مسلمان و چه غير مسلمان، بايد مالياتى به دولت بپردازند تا او از اين طريق قادر به جمع نيرو گردد. چيزى كه هست تفاوت در نحوه اداى ماليات است مسلمانان موظّف هستند صدى بيستِ منافع كسب خود را در اختيار پيامبر اسلام و يا حاكم عادل بگذارند و هم‏چنين موظّفند مقدارى از وجوه مالى خود را تحت عنوان زكات و صدقات و... بپردازند. ولى «اهل كتاب» بايد طبق صلاحديد حاكم عادل اسلامى مقدارى از اموال خود را به عنوان «جزيه» به دولت اسلامى بپردازند و در نتيجه همه ملت به دولت اسلامى كمك نموده‏اند.

چند نامه تاريخى درباره مصرف جزيه

يادآور شديم مالياتى كه كافران «ذمّي» مي‏پردازند همگى به جهت حفظ جان و مال آنان است. اكنون به عنوان نمونه چند نامه تاريخى را در اين‏جا ترجمه مي‏نماييم تا روشن شود كه حتّى در آغاز اسلام پرداخت «جزيه» نيز براى همين عنوان بوده است:

1. نامه‏اى كه يكى از سرداران اسلام در فتح يكى از كشورهاى مسيحي‏نشين نوشت و در ذيل آن فلسفه اخذ جزيه را چنين بيان مي‏كند:

«و ما منعنا كم فلنا الجزية، و إلاّ فلا ـ كتب سنة اثنتى عشرة فى صفر؛

تا ما از شما حمايت مي‏نماييم لازم است جزيه بپردازيدو هرگاه قدرت حفاظت شما از ما سلب گشت، در اين صورت هيچ‏گونه الزامى به پرداخت آن نداريد. اين نامه در سال دوازدهم هجرى ماه صفر نگارش يافت».