تثليث در اديان پيشين - در سرزمین تبوک نسخه متنی

‌ آن مطالب پرده برداشته است.

اخيرا گروهى از دانشمندان، در پى به‏دست آوردن ريشه معارف كتب عهدين برآمدند و پس از فحص زياد، ريشه بسيارى از اين معارف و داستان‏ها و قصص انجيل را در كيش برهمن‏ها و بودايي‏ها پيدا كرده‏اند، و از اين نظر حقيقت گفتار قرآن را «يُضاهِئُونَ قَوْلَ الَّذِينَ كَفَرُوا» تثبيت و تحكيم نموده‏اند و لذا جا دارد قرآن چنين افرادى را با اين جمله زير ياد بفرمايد:

«قاتَلَهُمُ اللّهُ أَ نّى يُـؤْفَكُونَ؛

خدا آنها را نابود كند، چطور از حق منحرف مي‏شوند».

تثليث در اديان پيشين

موضوع تثليث از خصايص آيين مسيح نيست بلكه بعدها وارد اين آيين شده‏است، و هم‏اكنون موضوع سه‏گانه پرستى در آيين بودا از رسميت كامل برخوردار است.

در سده ششم پيش از ميلاد مسيح، روى عللى، اصلاحاتى در آيين برهمن‏ها پديد آمد. اين اصلاحات سبب شد آيينى به نام هندو پديد آيد. در اين آيين خداى ازلى و ابدى در سه مظهر و سه خدا تجلى نموده:

1. برهما (پديدآورنده)؛

2. ويشنو (نگه‏دارنده)؛

3. شيوا (كشنده).

هم اكنون «ثالوث قدس هندوها» به‏صورت سه جمجمه به هم‏چسبيده در نمايشگاه هند موجود است. آنان در كتاب‏هاى مذهبى اين سه اصل را چنين توضيح مي‏دهند:

برهمن پديد آورنده آغاز پيدايش است و هميشه آفريدگار لاهوتى است و آن را پدر مي‏گويند.

ويشنو نگه‏دارنده‏اى است كه آن‏را پسر خدا مي‏دانند و از سوى خداى پدر، آمده است.

شيوا پديدآورنده و نابود كننده و برگرداننده جهان است.

مؤلف كتاب العقايد الوثنية فى الديانة النصرانية با بررسى همه جانبه در