‌ اعتصاب عليه كارشكنان

117. «لَقَدْ تابَ اللّهُ عَلَى النَّـبِى وَالمُهاجِرِينَ وَالأَنْصارِ الَّذِينَ اتَّـبَعُوهُ فِى ساعَةِ العُسْرَةِ مِنْ بَعْدِ ما كادَ يَـزِ يغُ قُلُوبُ فَرِيقٍ مِنْهُمْ ثُـمَّ تابَ عَلَيْهِمْ إِنَّـهُ بِهِمْ رَؤُفٌ رَحِـيمٌ؛

خداوند رحمت خود را بر پيامبر و مهاجران و انصار نازل كرد؛ مهاجران و انصارى كه در لحظه‏هاى سخت كه نزديك شد دل‏هاى برخى از حق منحرف شود، از وى پيروى كردند، باز رحمت خود را بر آنان نازل فرمود؛ زيرا خداوند به ايشان مهربان است».

118. «وَعَلَى الثَّـلاثَةِ الَّذِينَ خُلِّفُوا حَتّى إِذا ضاقَت عَلَيْـهِمُ الأَرضُ بِما رَحُبَتْ وَضاقَتْ عَلَيْـهِمْ أَنْفُسُـهُمْ وَظَـنُّـوا أَنْ لا مَلْجَأَ مِنَ اللّهِ إِلاّ إِلَيْهِ ثُـمَّ تابَ عَلَيْهِمْ لِـيَتُوبُوا إِنَّ اللّهَ هُـوَ التَّـوّابُ الرَّحِـيمُ؛

هم‏چنين رحمت خود را بر آن سه نفرى نازل نمود كه از لشكر اسلام باز ماندند (و در جهاد شركت نكردند) تا اين‏كه (براثر قطع رابطه مردم با آنها) زمين با آن وسعت برايشان تنگ شد و جانشان در فشار قرار گرفت، دانستند جز خداوند پناهگاهى نيست، خداوند آنها را مشمول رحمت خود قرار داد، تا توبه كنند. خداوند توبه‏پذير و رحيم است».

119. «يا أَ يُّها الَّذِينَ آمَنُوا اتَّـقُوا اللّهَ وَكُونُوا مَعَ الصّادِقِـينَ؛