‌ نبرد با دشمنان نزديك

123. «يا أَ يُّها الَّذِينَ آمَنُوا قاتِلُوا الَّذِينَ يَلُونَكُمْ مِنَ الكُـفّارِ وَلْيَجِدُوا فِـيكُمْ غِلْظَةً وَاعْلَمُوا أَنَّ اللّهَ مَعَ المُـتَّـقِـينَ؛

اى افراد با ايمان، با كافرانى كه به شما نزديك هستند، نبرد كنيد و از شما شدت احساس كنند. بدانيد كه خدا با پرهيزگاران است».

دشمن يك نظام، خواه نزديك باشد، خواه دوردست، در هر دو حالت دشمن است كه نبايد از او غفلت كرد و بايد درباره هر دو انديشيد، ولى اگر از نظر خطر، هر دو يك‏سان باشند بايد حل مشكل دشمن نزديك را، بر دور دست مقدم شمرد؛ زيرا او به خاطر قرب مكان، با حركت و خيزش كوتاهى مي‏تواند ضربه بزند و ناديده گرفتن اين و پرداختن به آن، سبب مي‏شود كه وى از پشت خنجر بزند و فاجعه بيافريند. از اين جهت در آيه مورد بحث، فرمان مي‏دهد: «قاتِلُوا الَّذِينَ يَلُونَكُمْ مِنَ الكُـفّارِ؛ با كافرانى كه به شما نزديك هستند نبرد كنيد»، آن‏هم نه نبرد ملايم، بلكه نبرد سخت و سنگين، به گونه‏اى كه قدرت و كوبندگى خود را به نمايش بگذاريد، تا رعب بر او مستولى گردد و از عداوت و كارشكنى و انديشه تهاجم دست بردارد، چنان‏كه مي‏فرمايد: «وَلْيَجِدُوا فِـيكُمْ غِلْظَةً؛ شدت و شجاعت شما را لمس كنند».

چنين اصلى (پرداختن به دشمن نزديك) اصلى كلى است، ولى در عين حال، مانند