128. «لَقَدْ جاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ عَزِيزٌ عَلَيْهِ ما عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُمْ بِالْمُـؤْمِنِـينَ رَؤُفٌ رَحِـيمٌ؛
پيامبرى از خودتان به سوى شما آمد. رنجهاى شما براى او سخت است، به هدايت شما حريص و به مؤمنان رؤوف و رحيم است».
129. «فَإِنْ تَوَلَّوْا فَقُلْ حَسْبِيَاللّهُ لا إِلـهَ إِلاّ هُوَ عَلَيْهِ تَوَكَّـلْتُ وَهُوَ رَبُّ العَرْشِ العَظِيم؛
اگر روى گردانيدند، بگو: خدا براى من كافى است، جز او خدايى نيست، براو توكل كردم و اوست صاحب عرش بزرگ».
اين دو آيه از نظر برخى از مفسران، آخرين آياتى است كه بر پيامبر گرامى نازل شده و به فرمان او در پايان سوره برائت قرار گرفته است. آيه نخست، براى پيامبر چهار ويژگى يادآور ميشود:
1. «رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ؛ پيامبرى از خودتان».
2. «عَزِيزٌ عَلَيْهِ ما عَنِتُّمْ؛ رنجهاى شما بر او گران است».
3. «حَرِيصٌ عَلَيْكُمْ؛ به شما علاقهمند است».
4. «بِالْمُـؤْمِنِـينَ رَؤُفٌ رَحِـيمٌ؛ به افراد با ايمان رؤوف و مهربان است».