نخستين ويژگى پيامبر اين است كه از خود شماست. آيا مقصود اين است كه از جنس بشر است و لازمه الگو بودن پيامبر اين است كه با كسانى براى هدايت آنان مبعوث شدهاست، هم نوع باشد. يا اينكه مقصود اين است فردى را از گروه خود مؤمنان برانگيخت؟ چنانكه ميفرمايد: «لَقَدْ مَنَّ اللّهُ عَلى المُوْمِنِـينَ إِذ بَعَثَ فِـيهِمْ رَسُولاً؛ خدا بر مؤمنان منت نهاد آنگاه كه در ميان آنان از خودشان پيامبرى را برانگيخت» در اين جا وجه مشابهت همان مؤمن بودن هر دو طرف معرفى شده است.در برخى از آيات، وجه مشابهت «اُمّى بودن» هر دو معرفى شدهاست، چنانكه ميفرمايد: «هُوَ الَّذِى بَعَثَ فِى الأُمِّـيِّينَ رَسُولاً مِنْهُمْ؛ اوست كه در ميان درس نخواندهها پيامبرى از خودشان برانگيخت».در هر حال، وجه مشابهت، چنين امورى است كه يادآورى شد نه عربيت؛ زيرا قرآن هيچگاه، روى نژاد تكيه نكرده و پيوسته پيامهاى خود را با الفاظ «يا أَ يُّهَا النّاسُ»،«يا أَ يُّهَا الْمُـؤْمِنُونَ» آغاز مينمايد.
2. رنجهاى شما بر او گران است
ظرف نزول آيات سوره برائت، سالهاى نهم و دهم بوده كه جهاد با قيصر در سرزمين تبوك، با رنج و مشقت همراه بود. از اين رو تذكر ميدهد رنجهاى جهاد و غيره كه افراد با ايمان متحمل شدند براى پيامبر سخت و گران است، ولى چهميتوان كرد، هدايت مردم و ابلاغ رسالت در گرو تلاش و جهاد است، چنانكه ميفرمايد: «عَزِيزٌ عَلَيْهِ ما عَنِتُّمْ».احتمال دارد كه دايره رنج، وسيعتر از رنجهاى مربوط به جهاد باشد. سرانجام نشر اسلام در مدت ده سال كه پيامبر در مدينه بهسر ميبرد، با رنج و درد و غربت و