13. «أَ لاَ تُقاتِلُونَ قَوْماً نَكَثُوا أَيْمانَـهُمْ وَهَـمُّوا بِإِخْراجِ الرَّسُولِ وَهُمْ بَدَؤُكُمْ أَوَّلَ مَـرَّةٍ أَتَخْشَوْنَـهُمْ فَاللّهُ أَحَـقُّ أَنْ تَـخْشَـوْهُ إِنْ كُنْتُمْ مُـؤْمِنِـينَ؛
چرا با كسانى كه پيمانهاى خود را شكستند و در صدد بيرون كردن پيامبر برآمدند و در ابتدا با شما «دشمني» آغاز كردند جنگ نميكنيد، آيا از آنها بيم داريد، اگر راستى اهل ايمان هستيد خداوند سزاوارتر است كه از او بترسيد».
14. «قاتِلُوهُمْ يُعَـذِّبْهُمُ اللّهُ بِأَيْدِيكُمْ وَيُـخْزِهِمْ وَيَنْصُرْكُمْ عَلَيْهِمْ وَيَشْفِ صُـدُورَ قَوْمٍ مُـؤْمِنِـينَ؛
با آنان نبرد كنيد(تا) خدا، با دست شما آنها را عذاب كند و خوارشان سازد و شما را بر آنها پيروز گرداند و دلهاى گروهى را كه مؤمنند، بهبودى بخشد».
15. «وَيُذهِبْ غَيْظَ قُلُوبِهِمْ وَيَتُوبُ اللّهُ عَلى مَنْ يَشاءُ وَاللّهُ عَلِـيمٌ حَكِـيمٌ؛
(تا خدا) خشم دلهاى افراد با ايمان را ببرد و از آنها كه ميخواهد در گذرد و خدا دانا و حكيم است».
16. «أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تُتْـرَكُوا وَلَمّا يَعْلَمِ اللّهُ الَّذِينَ جاهَدُوا مِنْكُمْ وَلَمْ يَـتَّخِذُوا مِنْ دُونِ اللّهِ وَلا رَسُولِهِ وَلا المُـؤْمِنِـينَ وَلِـيجَةً وَاللّهُ خَبِـيرٌ بِما تَعْمَلُونَ؛
مگر فكر ميكنيد كه رها ميشويد (و مورد امتحان واقع نميگرديد) و خدا كسانى را كه از شما جهاد كردهاند و جز خدا و پيامبر و افراد با ايمان همرازى اتخاذ نكردهاند،