من تو را دوست مى‏دارم

علاقه‏و محبت‏پروردگار به‏بنده‏اش در اين‏حديث‏قدسى نمايان است: اگر آنها كه از من روى گردانند، بدانند كه من چگونه به آنها مشتاقم و به انتظار توبه و بازگشت آنان نشسته‏ام، هر آينه از شوق، جان مى‏دادند و بندهاى بدنشان از هم جدا مى‏شد. و به پيغمبرش عيسى بن مريم فرمود:

اى عيسى! تا كى چشم به راه باشم و مردم به سوى من بازنگردند...

عظمت اين سخنان وابهت اين كلمات، انسان را جفاكار و بى‏شرم جلوه مى‏دهد; چرا كه اگر حتى ذره‏اى عقل و حيا در ما بود آن چنان بر خود خشمناك مى‏شويم كه بالاتر از آن تصور نشود. راضى مى‏شديم كه براى هميشه عذاب دردناك خداوند را تحمل كنيم و حتى اين عقوبت را از پروردگار خويش درخواست مى‏كرديم; زيرا پس از انبوه معاملات لطيف الهى در محضر او از فرمانش سرپيچى كرديم.

اگر در حساب روز قيامت هولى به جز شرم عرضه اعمال بر خداى متعال و رسوايى آدمى نبود، همانا سزاوار بود كه انسان از سركوه پايين نيامده، رو به آبادى نكند، تا مرز مرگ چيزى نخورد و نياشامد و لحظه‏اى خواب نداشته باشد (11).

(1). رساله لقاءالله، ص‏81.

(2). رساله لقاءالله، «دستور توبه‏»، ص‏82.

(3). رساله لقاءالله، «عوالم ثلاثه انسان‏»، ص 24 و 25.

(4). اسرارالصلاة، ص 83 ; رساله لقاءالله، ص 92 - 100.

(5). رساله لقاءالله، ص‏114.

(6). مفاتيح الجنان، «دعاى عهد» (اللهم رب النور العظيم ورب الكرسى الرفيع...).

(7). اسرار الصلاة، ص‏387 و 389.

(8). رساله لقاء الله، «لزوم تاديب زبان‏»، ص‏116 و 117.

(9). همان، ص‏117 و 118.

(10). اسرار الصلاة، ص‏454 - 456.

(11). رساله لقاء الله، «تازيانه سلوك‏»، ص 142 - 144.