اينك دهها سال از ارتحال ملكوتى آن عالم ربانى و عارف وارسته مىگذرد. سالهايى كه گلبرگ ايام و لحظات بسيارى از سالكان الهى از نور مرقدش نورانى و از عطر آرامگاهش معطر شده است. هزاران نفر از روح پاك او استمداد «اخلاص» و «تقوا» كرده، با «صفاى دل» خويش، روشنى قبول از قبر پاكش مىگيرند.
مرقدى مرمرين با ضريحى از نور. آرى، قبرستان شيخان قم ميعادگاه پرستوهاى عاشق و فرهيختگان رستگار است; آنها كه قبر حاج ميرزا جواد آقا را «گل دسته»اى معنوى و «گنبد»ى ملكوتى مىدانند.
بسيار مناسب استبا هم نظرى عبرتآموز بر مفاهيم بلند نقش قبر او نموده تا از ابعاد عظمت روحى و فتوحات چشمگير معنوىاش براى هميشه حياتمان سرمشق گيريم:
كسى كه صاحب علم و تقوا و معدن حلم و سخا بود، از خانه فريب و ظلمت و گمراهى ضلالتبه سراى سرور و شادمانى و نورانيت و آبادانى منتقل شد، او كه در راه رسيدن به «موتوا قبل ان تموتوا» تلاش بسيار كرد و در طريق سبقتبه خيرات و سرعت در نيكىها هميشه در سعى و تلاش بود. چهره چشمگير اوتاد و مردان الهى بود... كسى كه مصداق گفته اميرالمؤمنين على عليه السلام بود، كه فرمود: اگر اجلهاى اولياى خدا از طرف پروردگار متعال معلوم نشده بود، روح پاك آنان لحظهاى در بدنهاشان قرار نمىيافت. او با گفتار خويش بر طرف كننده مشكلات و با نور برهان گشاينده گرفتارىها بود. كسى كه روزگار، ديگر مانندش را نخواهد آورد; او كه مايه افتخار علماى بزرگ، سبب شرافت فقهاى سترگ و صاحب فضايل فراوان بود و با مرگش ضربهاى جبران ناپذير به اسلام وارد شد، راهبر مردم، حجة الاسلام والمسلمين ومولاى دو عالم حاج ميرزا جواد آقا تبريزى، كه خداوند مقام او را بلند مرتبه و محل وى را بهشتبرين قرار دهد.
سزاوارست پيرامون تاريخ اين ضربه بزرگ و مصيبت عظيم بگوييم: «رفع العلم و ذهب الحلم; از جهان جان رفت و از ملت پناه (5)».مطابق با شب جمعه يازدهم ماه ذيحجه سال 1343قمرى. (6)
نقش قبر عارف كامل; حاج ميرزا جواد آقا ملكى تبريزى رحمه الله