با اين كه پيامبر اسلام به جز قرآن معجزه هاى ديگرى نيز داشت، اما بيشتر به قرآن تكيه مى كرد و در اثبات نبوت خويش به آن استناد مى جست و پيوسته مخالفان را به معارضه با آن دعوت مى نمود و هم اكنون معجزه جاويدان اسلام همان قرآن است كه مرزهاى زمان و مكان را درهم شكسته و بسان مشعلى فروزان، بر تارك اعصار مى درخشد و در هر عصر و زمانى سندى زنده و آيتى درخشان و دليلى گويا بر آسمانى بودن آيين اسلام به شمار مى رود.
ممكن است سؤال شود چرا پيامبر اكرم در ميان معجزات خود به قرآن تكيه مى كرد و چرا اين معجزه در ميان معجزات ديگر او درخشندگى خاصى دارد و به عبارت ديگر، چه خصوصيتى در زمان پيامبر و يا در آيين وى وجود داشت كه نخستين روزى كه برانگيخته گرديد، خدا او را با اين معجزه مجهز ساخت اين سؤالى است كه بايد به آن پاسخ قاطع و روشن داد.