صفحه‌ى 154
اين كه هر گاه اختيار كند نماز ظهر را، در اين صورت اگر چه دو ركعت أولى از آن در وقت مشترك شده خواهد بود، لكن دو ركعت آخر در خارج وقت خود بلكه در وقت مختص به نماز عصر اتيان شده خواهد بود، و اگر چنين نمايد و بعد از نماز ظهر قضاء نماز عصر را نيز اعاده نمايد قضاءا أكمل و أتم خواهد بود.
اما در بدايت پس آنچه كه مذكور شد كه أول وقت نماز عصر بعد از انقضاء مقدار اداى نماز ظهر است از أول زوال، اين مشهور ما بين فقهاء است. و قولى از شيخ صدوق نقل شده حاصل آن اين است كه آن بزرگوار منكر اختصاص شده، بلكه از أول زوال تا غروب آفتاب را وقت هر دو نماز مىداند با حكم به لزوم تقديم ظهر بر عصر، ثمره ما بين قولين ظاهر مىشود در چند موضع:
اول: آن است هر گاه كسى شروع به نماز ظهر نمود به اعتقاد تحقق زوال و فارغ از نماز ظهر شد به حدى كه قليلى از نماز واقع در وقت شده، آن وقت حقيقت حال منكشف شده.
بنا بر مشهور لازم است تأمل نمايد تا مقدار اداى ظهر منقضى شود از أول