منابع نامه على عليه السلام به شيعيان‏

منابعى كه اين نامه در آنها آمده و يا اشاره اى به آن شده است از اين قرارند:

1. ابومحمد عبدالله بن مسلم بن قتيبه دينورى (م. 276هـ.ق) در كتاب الامامة والسياسة.

2. احمد بن عيسى بن جابر بلاذرى (م. 279هـ.ق) در انساب الاشراف. وى تنها به مقدمات نامه اشاره كرده است.

3. ابو اسحاق ابراهيم بن محمد هلال ثقفى (م. 283هـ.ق) در الغارات.

4. محمد بن جرير رستم طبرى شيعى (م. حدود 310هـ.ق) در المسترشد.(106)

5. على بن ابراهيم بن هاشم قمى (زنده در سال 329) در تفسير خود بخشى از نامه اميرالمؤمنين عليه السلام را كه مربوط به خروج عايشه از مكه و حركت وى به سوى بصره است از اين نامه نقل كرده و تفسيرهاى ديگر نيز آن را آورده اند.(107)

6. محمد بن يعقوب كلينى (م. 329هـ.ق) در (الرسائل) كه اكنون در دسترس نيست.

7. سيد رضى در نهج البلاغه نگاشته شده در سال 400هـ.ق نامه ياد شده در اين كتاب شريف به گونه پراكنده در خطبه ها و نامه ها آمده است.(108)

8. ابن ابى الحديد (م.655هـ.ق) در شرح نهج البلاغه به عنوان خطبه اى از على عليه السلام آن را آورده است.(109)

9. على بن موسى معروف به ابن طاووس (م. 664هـ.ق) در كشف المحجة لثمرة المهجه به نقل از رسائل مرحوم كلينى.(110)

10. فيض كاشانى در (نوادر الأخبار فى ما يتعلّق بأصول الدين) در الفتن از كتاب كلينى.(111)

11. محمد باقر مجلسى (م.1110هـ.ق) در بحارالانوار به نقل از كشف المحجة لثمرة المهجه.(112)

12. محمد بن فيض كاشانى (م.1115هـ.ق) در معادن الحكمه فى مكاتيب الائمة.(113)