كرد و براى جعفر در حبشه عبد الله بن جعفر را [كه از شدت بخشندگى به جواد معروف است] زاييد، پس از آنكه جعفر در جنگ موته شهيد شد. ابو بكر با اسماء ازدواج كرد و محمد را براى او زاييد و پس از آنكه ابو بكر درگذشت على بن ابى طالب (عليه السلام) با اسماء ازدواج كرد و محمد «ربيب» و پرورش يافته وى و به منزله فرزند اوست. او از كودكى با شير آميخته به دوستى اهل بيت و تشيع تغذيه شده و بر آن پرورش يافته است و براى خود پدرى جز على نمىشناخته است و براى هيچكس فضيلت على (عليه السلام) را قائل نبوده است، تا آنجا كه على (عليه السلام) هم مىگفته است: محمد پسر من از صلب ابو بكر است. كنيه محمد، به گفته ابن قتيبه، ابو القاسم بوده است. كسان ديگرى غير از وى كنيه او را عبد الرحمان گفتهاند.
محمد از پارسايان قريش بوده است. او از كسانى است كه روز جنگ خانه عثمان بر ضد او مردم را يارى داده است، و اين مسأله كه او عهدهدار كشتن عثمان بوده يا نبوده مورد اختلاف است. از جمله فرزندان محمد بن ابى بكر قاسم بن- محمد است كه فقيه و فاضل حجاز بوده است و از فرزندان قاسم عبد الرحمان بن- قاسم است كه كنيهاش ابو محمد و او هم از فضلاى قريش بوده است. ام فروة هم دختر قاسم بن محمد است كه او را ابو جعفر محمد بن على باقر (عليه السلام) به همسرى برگزيده و او جعفر بن محمد صادق (عليه السلام) را زاييده است. سيد رضى در اين قصيده خود به ام فروة اشاره مىكند كه مىگويد: «گروهى با كسانى كه آنان از ايشان نيستند به ما افتخار مىكنند آن هم به خاندانهاى تيم و عدى به هنگامى كه سوابق برشمرده مىشود... و اگر على نمىبود هرگز بر پشتههاى شرف فرا نمىرفتند و شتران خود را در چمنزار و آبشخورى از آن فرود نمىآوردند...» اين سخن او كه مىگويد: «و اگر على نمىبود...» ناظر به گفتار مأمون است كه ضمن ابياتى كه در مدح على (عليه السلام) سروده چنين گفته است: «مرا به سبب محبت ورزيدن به ابو الحسن نكوهش مىكنند و در نظرم اين