كه به سر منزل خود رسيده است. عالمى، راهبى را ديد، پرسيد: اى راهب دنيا را چگونه مىبينى گفت: بدنها را فرسوده و آرزوها را تجديد و رسيدن به آن را دور و مرگ را نزديك مىسازد. گفت: حال مردم اين جهان چون است گفت: هر كس بر آن دست مىيابد به رنج مىافتد و هر كس آن را از دست مىدهد، اندوهگين مىشود. پرسيد: بى نيازى از آن چگونه است گفت: با بريدن اميد از آن. گفت: در اين ميان كدام همنشين نكوتر و وفادارتر است گفت: كار شايسته. پرسيد: كدام زيان بخشتر است و درماندهتر گفت: نفس و هوس. پرسيد: راه بيرون شدن از اين گرفتارى چيست گفت: پيمودن راه حق و درست. پرسيد: آن راه را چگونه بپيمايم گفت: بايد جامه شهوتهاى ناپايدار را از تن برون آرى و براى سراى جاودانه كار كنى.
از نامههاى آن حضرت كه به حارث همدانى نوشته است در اين نامه كه چنين آغاز مىشود: «و تمسّك بحبل القرآن و استنصحه، و احلّ حلاله و حرّم حرامه»، «به ريسمان قرآن چنگ زن و از آن خواهان پند باش حلالش را حلال و حرامش را حرام بدان.»
ابن ابى الحديد چنين آورده است: نام و نسب حارث اعور، كه از ياران امير المؤمنين على (عليه السلام) است، حارث بن عبد الله بن كعب بن اسد بن نخلة بن حرث بن سبع بن صعب بن معاويه همدانى است. او از فقيهان و صاحب فتوا بوده است. از ملازمان على (عليه السلام) بوده و شيعيان اين شعر على (عليه السلام) را خطاب به او نقل كردهاند: «اى حارث همدانى هر كس بميرد مرا مىبيند، چه مؤمن باشد و چه منافق»، و اين از ابيات مشهورى