حرج و ضرر خود را نگاه دارد، واجب است نگاه دارد.
اگر مگس داخل حلق او شود با امكان بايد آن را بيرون آورد و قىّ محسوب نيست و اگر بيرون آوردن آن متوقف بر قىّ باشد نبايد بيرون آورد و روزهاش صحيح است.
آروغ زدن اختياراً جايز است هر چند احتمال دهد كه به آن چيزى از حلق بيرون آيد و با يقين جايز نيست.
اگر چيزى را سهواً ببلعد و پيش از آن كه به حلق رسد متذكّر شود، بايد بيرون آورد و روزهاش صحيح است و اگر بعد از رسيدن به حلق متذكّر شود بيرون آوردن آن واجب نيست بلكه با صدق قىّ بر آن، جايز نيست. بلى، با شك در آن كه به حلق او رسيده يا نه؟ اخراج آن واجب است.
در روزهى واجب معيّن هر گاه در حال اشتغال به نماز واجب، مگس يا پشه و مثل آنها يا چيزى از ريزههاى غذا كه ميان دندانها مانده به حلقش فرو رود و بيرون آوردن آن توقف داشته باشد بر ابطال نماز به تكلّم كردن به آخ يا به غير آن، پس هر گاه ممكن باشد كه به همان حال، خود را تا آخر نماز نگاه دارد واجب است و اگر ممكن نباشد و چاره منحصر باشد به بلعيدن آن كه روزهاش باطل شود يا به ابطال نماز و هنوز آن چيز به حلق او نرسيده و خوردن آن فى نفسه حرام باشد مثل مگس و نحو آن، بايد نماز را قطع كند و آن را بيرون آورد هر چند وقت نماز مضيّق باشد و اگر حرام نباشد مثل ريزههاى طعام و وقت نماز باقى باشد اگر چه به مقدار يك ركعت آن، باز واجب است نماز را قطع كند و بيرون آورد به خلاف آن كه وقت نماز مضيّق باشد كه بايد ببلعد و نماز را تمام كند و روزه را قضاء كند. و هر گاه آن چيز به حلق رسيده و مثل مگس باشد كه خوردن آن فى نفسه حرام است واجب است نماز را قطع كند و بيرون آورد ولى بىاشكال نيست. و اگر مثل ريزههاى طعام باشد قطع نماز واجب نيست و نمازش صحيح است و بر هر دو تقدير، روزهاش صحيح است.
بعض علماء گفتهاند كه جايز است صائم عمداً انگشت خود را داخل حلق كند و چيزى كه فرو رفته بيرون آورد لكن در صورتى كه آن چيز به حلق رسيده باشد مشكل است و احوط ترك آن است.
باكى نيست به آروغ زدن قهرى هر چند به سبب آن چيزى از طعام بيرون آيد و به فضاى دهن رسد و بىاختيار فرو رود، بلكه باكى نيست به آروغ زدن عمدى بشرط آن كه نداند چيزى از حلق به آن بيرون مىآيد پس اگر چيزى بيرون آمد بايد بريزد و اگر بىاختيار فرو رود به حلق، روزهاش باطل نمىشود هر چند احوط قضاء آن است.