در كتاب كافى از حضرت صادق (عليه السلام) منقول است كه هر كس بخواهد لقاح كند نخلى را كه خوب بار و بَر ندارد و از نخل نر بارور نگردد، چند دانه ماهى كوچك خشك شده بكوبد و كمى از آن را در هر طلعه به پاشد و بقيهى آن را در كهنهى پاكى ببندد و در دل نخله گذارد به اذن خدا از آن منتفع شود. «1» و در علل الشرائع از حضرت رسول (صلّى الله عليه وآله وسلّم) منقول است كه فرمود: برادرم عيسى (عليه السلام) به بلدى مرور كرد كه ميوههاى آن را كرم زده بود اهل بلد شكايت آن را به آن بزرگوار نمودند، آن حضرت فرمود: دواء آن با خود شما هست و نمىدانيد شما وقتى كه درخت مىكاريد خاك روى آن مىريزيد اين طور نبايد بكنيد، بلكه سزاوار است كه آب بر روى ريشهى آن بريزيد بعد از آن، خاك بر روى او بريزيد تا كرم نگيرد پس اهل بلد چنين كردند و درختان آنها سالم ماند. «2» و در خبر ديگر منقول است كه هر وقت بخواهيد درختى بكاريد يا زراعتى كنيد اين آيه را بخوانيد كَلِمَةً طَيِّبَةً كَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ أَصْلُها ثابِتٌ وَ فَرْعُها فِي السَّماءِ تُؤْتِي أُكُلَها كُلَّ حِينٍ بِإِذْنِ رَبِّها «3» و در خبر ديگر فرمود: هر وقت چيزى بكارى بر هر شاخه يا دانهى از آن بخوان: سُبْحانَ الْباعِثِ الْوارِثِ تا ان شاء اللَّه تعالى خطاء نكند.
تمام شد كتاب مزارعه و مساقات و الحمد للَّه على أوله و آخره.
(1). وسائل الشيعه/ ج 19/ ص 38 (2). علل الشرائع/ ج 2/ ص 574 و بحار الأنوار/ ج 100/ ص 63 (3). سورهى ابراهيم/ آيهى 24