مجتهدى يا مقلّد او به مجتهد يا مقلّد ديگرى اقتداء كنند هر چند در مسائل ظنّيه كه متعلّق به نماز است با يكديگر مختلف باشند در صورتى كه آن چه محل خلاف است استعمال نكند. و در عمل متّحد باشند مثلًا اگر فتواى يك كدام به اجتهاد يا تقليد، وجوب سوره است و رأى ديگرى عدم وجوب آن جايز است اول به دوم اقتداء كند در صورتى كه سوره را هر چند واجب نداند بخواند و هم چنين هر گاه يكى از آنها تكبير ركوع يا جلسهى استراحت يا تسبيحات اربعه را در دو ركعت اخيره سه مرتبه واجب مىداند جايز است اقتداء كند به كسى كه آنها را واجب نمىداند و لكن مستحباً به جا مىآورد، بلكه جايز است اقتداء كردن در صورتى كه در عمل نيز مخالف باشند در غير آن چه تعلّق دارد به قرائت دو ركعت اول نماز كه امام تحمّل مىكند از مأموم به اين معنى كه هر كدام به مقتضاى رأى خود رفتار كنند. بلى، جايز نيست اقتداء كردن كسى كه چيزى را واجب بداند قطعاً به امامى كه آن را واجب نداند و آن را به جا نياورد در صورتى كه به جا نياوردن آن موجب اعادهى نماز باشد زيرا كه در اين صورت مأموم، نماز امام را به سبب ترك آن چيز باطل مىداند به علم قطعى و اقتداء به نماز باطل، جايز نيست به خلاف صورتى كه در مسائل ظنّيه مخالف يكديگر باشند كه در اين صورت اقتداء جايز است هر چند در عمل نيز مخالفِ هَم باشند زيرا كه اعتقاد هر كدام از آنها حكم اللَّه است در حق او و نمىرسد ديگرى را كه حكم به بطلان نماز او كند بلكه هر دو حكم شرعى هستند و اما در آن چه متعلّق به قرائت است كه امام تحمّل از مأموم مىكند و ضامن او است پس مشكل است زيرا كه ضامن به اعتقاد مضمون عنه از عهدهى ضمان او خارج نشده مثلًا اگر امام معتقد باشد كه سوره واجب نيست و ترك كند آن را، پس اقتداء كسى كه آن را واجب مىداند به او مشكل است و هم چنين است در صورتى كه قرائت امام به اعتقاد خودش صحيح و به اعتقاد مأموم باطل باشد به سبب ترك ادغام لازم يا مدّ لازم و امثال آن. بلى، ممكن است بگوئيم كه نماز او صحيح و اقتداء به او جايز است به شرط آن كه سوره را كه امام ترك كرده مأموم خودش بخواند يا آن كه كلمه را كه امام غلط گفته مأموم صحيح بگويد بلكه محتمل است كسى بگويد كه قرائت بر عهدهى امام است و كفايت مىكند كه به موجب اعتقاد خودش از عهدهى آن خارج شود ولى مشكل است و بايد احتياط به ترك اقتداء، نشود.
اگر كسى عالم شود به بطلان نماز امام مثل آن كه بداند كه محدث است يا آن كه ركنى را ترك كرده، جايز نيست اقتداء كند به او هر چند امام به سبب عدم اطلاع يا سهو و نحو آن معتقد به صحت نماز خود باشد.
هر گاه در بدن يا لباس امام،