نكند و احساس تكامل را كه شخصيت او را به ثمر خواهد رسانيد بايستى اشباع نمايد. براى بدست آوردن اين رشد و تكامل خداوند حكيم پيامبران و عقل و وجدان انسانى را بعنوان زبان گوياى خود به بشريت عنايت فرموده است. اين پيامبران ظاهرى و درونى تكاليفى را به انسان معرفى و ابلاغ مىكنند كه براى رشد و به ثمر رسانيدن شخصيت انسانى لازم الاتباع مىباشند.
بدون شك، معناى اين مقررات و تكاليف در جهت مخالف طبيعت حيوانى انسان و در جهت موافق رشد انسانى خواهد بود. و باصطلاح معمولى مىگوييم انجام تكليف تلخ است. يا انجام وظيفه راه سنگلاخ است.
اما اين سختى و مشقت و يا به اصطلاح اين تلخى از آن جهت است كه در خلاف مسير طبيعت حيوانى ما مىباشد.
ولى با توجه به حكمت وجودى ما كه عبارتست از تكامل در اين جهان كه دامنه آن متصل به ابديت و لقاء خداوندى و رجوع به سوى بارگاه ربوبى اوست، نه تنها تلخ نيست بلكه شيرينتر از اين تكاليف براى روح انسانى چيزى وجود ندارد.
به همين جهت استعمال ضرر كه ناشى از زحمت و مشقت در راه انجام تكليف است بىمورد خواهد بود لذا اين كه