امام و رهبرى بايسته براى مردم خود باشد. هنوز هشت بهار از عمر كودك نور نگذشته بود كه رنگ خزان و غبار يتيمى بر جانش نمايان شد.
فيض الهى و كمكهاى برادران دانشمندش توانمندى او را غناى بيشترى بخشيدند و او را در راه پر فراز و نشيب تحصيل و تهذيب يارى كردند. بنابراين، يتيم نور در چهارده سالگى همراه و همراز فقيه بزرگوارى به نام «مولا محمّدعلى محلاّتي» شده، از كوچكترين لحظهها بزرگترين استفادهها را مىكند و در پى او از محضر شيخ جليلالقدر مرحوم «عبدالرحيم بروجردي» سود فراوان مىبرد.
در سال 1273قمرى با هجرتى مبارك به نجف اشرف ـ در مراحل مختلف ـ از آفتاب وجود استادانى چون «شيخ عبدالحسين تهراني» معروف به شيخ العراقين، «شيخ مرتضى انصاري» و «ميرزاى شيرازي» خوشههاى نور و دانش برمىگيرد.
... و سرانجام ميرزا حسين در سايه تلاش، همّت و پشتكار در حديث، رجال و تاريخ سرآمد روزگار مىشود.
در عرصه تدريس شخصيتهاى ارزندهاى همچون «حاج شيخ عباس قمي»، «شيخ آقا بزرگ تهراني»، «شيخ محمد حسين كاشفالغطاء» و«سيّد عبدالحسين شرفالدين» افتخار شاگردى وى را داشتهاند.
از آثار ارزشمند محدّث نورى مىتوان به «مستدرك الوسائل»، «لؤلؤ و مرجان»، «النجمُ الثاقب»، «مواليد الائمه» و بيست اثر ديگر اشاره كرد.