عبوديت آن است كه نشانههاى مالكيت نداشتن انسان در تمام حركات و سكناتش ظاهر شده، مال را مالُ اللّه بداند و ملكيتى براى خويش قايل نباشد. دارايى خود را در راهى كه او خواسته خرج كند. خود را مدبر كار خويش ندانسته، تمام توانش در آنچه كه خدا مىخواهد صرف كند.
در اين هنگام انفاق مال و تحمّل مصايب دنيا برايش آسان مىشود و ديگر فرصتى براى ريا و مباحات به دارايى و خاندان باقى نمىماند. دنيا و رياست آن نزد او بىارزش شده، روزگارش را به بيهودگى نمىگذراند. اين اولين درجه از درجات پرهيزگاران است.
بندگى و عبوديت انسانها مراتب بىشمار دارد. كسى كه از جميع جهات كامل و در عبوديت و بندگى تام است از همه مخلوقات به پروردگار نزديكتر است. خاتم انبيا و رسول اكرم (صلّى الله عليه وآله وسلّم) وپس از وى جانشينان دوازدهگانهاش همه از اين ويژگى برخوردار بودند. بعد از آن بزرگان هركس كه معرفت فزونتر داشته باشد، از مرتبه بالاترى برخوردار خواهد بود.(1)
«زبان» عضوى از اعضاى انسان است كه مراقبت، تأديب و درمانش مشكلتر از بقيه به نظر مىرسد. بنده خداوند و سالك كوى حق ـ جلّ و على ـ بايد در كنترل زبان كوشش بسيار داشته باشد.
(1). اسرار الصلاة، ص387 و 389.